Do lustra

[Alek Osiński]

To chyba o Alicji wspominałaś ostatnio, przeglądając się
w paznokciach. Do końca już jednak nie jestem pewny,
próbując wyłowić wisienkę z kompotu. Czy ich czerwień
byłaby dobrym powodem, żeby odbicia mogły się spotkać,

dostając jeszcze bardziej w głąb czasu. Zauważ, że zawsze
skądś wracamy, nie mogąc rozstać z wyobrażeniem,
chociaż ramy obrazu dawno pękły i przypływ zabrał pozostawione
znaki. Fala za falą przywracasz stary porządek, wyrzucając,

że pod twoją nieobecność nikt nie starał się podtrzymać figury.
Choćby to miała być porcelanowa tancerka, wiecznie brakuje
tej odrobiny gracji, żeby krok mógł zaważyć, obrót zakończyć
się w pełni, którą pojmujesz lewą ręką i szybko odkładasz.

A jednak widzisz, ślad po poparzeniu zostanie, ból przypomni
bez wątpienia – zawsze będzie jakby zakląć pierwszy raz.

[alchemik]

Alicja pożyczyła mi dziś pięć złotych.
Jutro jej oddam, o ile jutro dostanę wypłatę.
To moja kierowniczka. Nie ma pojęcia, że jestem poetą.
Na razie używam uroku osobistego.

W końcu jestem przystojny, a to się przydaje.


Do lustra świetnie się gada, pije, bo niby ten sam świat, a przecież przenicowany z lewa na prawo.
Magiczny.

Wiersz z górnej półki, Alku.

Świetnie piszesz tę poetycką prozę.

Czy, aby, na pewno chcesz, żebym go interpretował?

Może popijmy sobie do lustra i króliczków za nim, zalewając tę odrobinę patosu dobrym trunkiem.

Jerzy Edmund

[tabakiera]

Świetne nawiązanie do "Alicji po drugiej stronie lustra".
Każdy fakt, wydarzenie, człowiek ma swoje dwa oblicza.
Najtrudniejsze są powroty z krainy czarów i oczarowania już odczarowane.

[em_]

Lustro - uwielbiam w poezji.
Ładnie się rozpisałeś.
Pozdrawiam

[eka]

Inspiracja literacka znakomita.
Peel w roli Białego Rycerza bardziej... tak przynajmniej odbieram.
Trudny wiersz. Podmiot zastanawia się czy wejść z następczynią Alicji w głąb lustra (do lustra), w głąb czasu.
Ona poszła, wróciła i oczywiście realna rzeczywistość jest niedoskonała. Obrót nie z takim, jak oczekiwała wdziękiem i precyzją dokonany. Czy warto powalczyć o nowy kształt?
Wychodzi, że nie.
Czytam wiersz o powrocie z rozłąki, ona nigdy nie niknie bez bolesnego śladu w pamięci.

[Alek Osiński]

Czy, aby, na pewno chcesz, żebym go interpretował?

No pewnie. To byłoby dla mnie wydarzenie. Trzymam Cię Jerzy za słowo
i nie zapomnij o pani Alicji, przystojniaku...

Dzięki Wszystkim za cenne uwagi

[alchemik]

Oddałem tę piątkę.

To nie moja wina, że jestem przystojniakiem.
Nie mam na to wpływu.
Mam jedynie wpływ na to, czy zechcę to wykorzystywać w sprawach błahych.
Czasy licealne spędzałem w Sopocie i zostałem zdemoralizowany przez powierzchowność.
Każdy by został przy tych pięknych turystkach.
Czas, a już sporo minęło, próbuje mi ująć.
Niestety, to trudne nawet dla czasu.

A o czasie piszesz w wierszu.

Biegnie w nim trochę zygzakiem z powodu różnic pomiędzy pomiędzy czasem zewnętrznym i wewnętrznym. To jeszcze jeszcze jeden przyczynek do Einsteina.

Zauważ, że zawsze
skądś wracamy, nie mogąc rozstać z wyobrażeniem,
chociaż ramy obrazu dawno pękły i przypływ zabrał pozostawione
znaki.

Magia lustra i wyobrażeń, kontra ta strona z bólem.
Ból przypomina o prawdziwym życiu.
Tylko, które jest prawdziwe dla poety?!

Dwie Alicje.
Ta z paznokciami na czerwono i ta, która odbija się w ich wypolerowanych gładziach.
Która prawdziwsza? Którą pragniesz pokochać.
Oczywiście kochasz syntezę.
Analiza tylko w wierszu.
Dobrze, że mamy poezję.

A napisałeś naprawdę świetnie.
Zapamiętam.
I na pewno będę nominował do wiersza miesiąca.

Jurek - alchemik

[marta zoja]

Alku kiedyś napisałam...


Meduzy

kobiety jak meduzy otaczają się swoją ulotnością
rażą w ten sposób mężczyznę czym on sam nie wie
może niedostępnością na chwilę w ich rejony lub
w zdwojone siły intuicji grającej na samych wibracjach

zazdrość której nie zależy na przyjaźni fakt wszystko
się może zdarzyć bo przecież ona mężyna zaledwie
żebro Adama kość z kości utkana z nieistnienia
pochłoniętego sennymi marzeniami mężczyzny

o stworzeniu podobnym nam

Taki komentarz do Twojego lustra... i pierwsze wrażenie, to zdrada, nawet jeżeli domniemana...

https://youtu.be/jq30l5-vBbo

nie doczekałam się odpowiedzi...

[alchemik]

Ech! Meduzy! Nie tylko nie mają kręgosłupa, ale wręcz, składem i gęstością niemal nie odrózniają się
od otaczającej je wody morskiej.
Nie ma mowy o kości z kości, czy o ciele z żebra.
Faktycznie ulotność.
Możliwe do zaistnienia tylko po tej drugiej stronie lustra.
Ale parzą. Nawet tam.
Ból pochodzi wtedy ze świata magii.

[Alga]

Lustro jako temat fascynuje mnie od zawsze. Portal, rama, furtka, zrywanie z drzewa uśmiechu kota...

Bardzo mnie urzekł ten wiersz.

Jedynie, brakuje mi "się" w:

"Zauważ, że zawsze
skądś wracamy, nie mogąc rozstać się z wyobrażeniem..."

Dziękuję za ten wiersz i pozdrawiam