projekcja

[Arti]

Tekst czasowo usunięty za wiedzą administracji.

[Marcin Sztelak]

Ogólnie jestem na tak, chociaż druga zwrotka nie bardzo mi odpowiada, szczególnie ten statek kosmiczny, w moim odczuci ma jakiś infantylny wydźwięk.I wersyfikacja mnie razi, ale ja w ogóle nie przepadam za takim zapisem...
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Popieram Marcina: też usunęłabym ten statek kosmiczny, tym bardziej, że masz:

niczym statek kosmiczny

niczym polny kamień

Ale przejdę do rzeczy.

Ten wiersz jest chyba w pewnym sensie nawiązaniem do "intruza" - znowu opowiada o trudnych zmianach, o próbie pogodzenia się z samym sobą, znalezienia wyjścia z zaklętego kręgu. Tym razem punktem odniesienia jest terapia u psychologa. Akurat mam złe doświadczenia osobiste z psychologami; potrafią nieźle namieszać i tak naprawdę niewiele pomagają.

znów mam piętnaście lat
za chwilę dwadzieścia parę
obraz trwa nieprzerwanie

nie muszę zamykać

Projekcja. Podróż do przeszłości - tutaj chyba opisujesz jedną z metod terapeutycznych, ale w wierszu daleko wykraczasz poza ten kontekst. W każdym razie - peel zanurza się w obrazach wywoływanych w pamięci. Są one na tyle żywe, mocne, na tyle wrosły w jego świadomość, że nawet nie ma potrzeby zamykania oczu, aby powrót okazał się możliwy.

przemieszczam się szybko
niczym statek kosmiczny
myślę o wszystkich
bez wyjątku
taki ze mnie lekkoduch

byle drobiazg a człowiek

Projekcja staje się coraz szybsza. Wiesz, z czym mi się skojarzyło? Z karuzelą, wirowaniem, ciągłym przyspieszaniem. Obrazy też stają się coraz bardziej intensywne, ale także i natrętne, nie do zniesienia, nakładają się na siebie, można powiedzieć - "atakują" peela swoją namacalnością i realnością. Jest to także atak emocjonalny.

Centralne miejsce we wspomnieniach zajmują ludzie i relacje między peelem a innymi. Fakt ten musi być dla niego wyjątkowo istotny. Cały czas peel żyje ukierunkowany na innych, w ścisłej, może chorobliwej zależności od ludzi. Inni - to dla peela najważniejszy punkt odniesienia. Zawsze. To od nich zależy jego samoocena, jego funkcjonowanie, jego wybory, jego poczucie bezpieczeństwa, stabilności - bądź przeciwnie - jego niepokoje i frustracje.
Przepraszam za tę wycieczkę psychologiczną, ale skoro już i tak jesteśmy w gabinecie... "byle drobiazg a człowiek" - tak mnie poprowadził ten wers.

samotność

nieśmiertelna
niczym polny kamień
bolesna

jak plecy boga

Paradoksalnie jednak peel egzystuje w samotności, czuje się samotny. Podejrzewam, że nie jest to taka prawdziwa, realna samotność, polegająca na braku przyjaciół, znajomych. Raczej obstawiałabym pewnego rodzaju alienację i niezrozumienie. To inny rodzaj opuszczenia - gdy jest się wśród innych, rozpaczliwie potrzebując z ich strony ciepła, akceptacji, wsparcia, zrozumienia właśnie - a nie otrzymuje się tego, w zamian za to - mnóstwo chłodu, krytyki, wymagań, złości, pretensji... Biorąc pod uwagę jeszcze potrzebę bezustannego potwierdzania swojej racji bytu w oczach innych i poszukiwania własnej tożsamości poprzez konfrontację z nimi - podobne wyobcowanie musi być dla peela prawdziwym dramatem. "plecy boga" - to bardzo dobra metafora, w nawiązaniu do zwrotu - "odwrócić się do kogoś plecami" - czyli - pokazać komuś swoją obojętność. Odwracam się od ciebie, mam cię w d... Nawet Bóg zawiódł - daremne okazały się może prośby, modlitwy, poszukiwanie pociechy w zaufaniu w Jego pomoc...

Choć z drugiej strony - są inne, gorsze rodzaje samotności, prawdziwe opuszczenie, prawdziwa pustka, gdy naprawdę nie ma nikogo. Ciekawe, czy peel coś o tym wie...

próbuję dorównać
cena jest nieistotna

pusta kieszeń

Ten fragment przyznam się - średnio czytelny, może za bardzo skróciłeś.

Może być mowa o próbie dostosowania się, odnalezienia stabilizacji i utraconego spokoju - za wszelką cenę? Chociaż kieszeń jest pusta, więc to chyba niemożliwe. Pewnych rzeczy nie da się kupić, nie ma nawet za co. Kapitał nosimy w sobie, to nasza otwartość i gotowość na przyjmowanie... Kogoś, kto żyje w ciągłej opozycji do wszystkich i wszystkiego trudno jest przekonać, że powinien zaufać biegowi wydarzeń. To nie chodzi o "dorównanie". Raczej o pogodzenie się z tym, że wszystko jest ułomne. Choć to trudne, bo peela cechuje coś, co ja nazwałabym "emocjonalnym idealizmem" - czyli - postawa buntu w odpowiedzi na wszelkie przejawy niedoskonałości. Ale to już piszę, sugerując się Twoimi wcześniejszymi wierszami. Być może w przestrzeni tego konkretnego wiersza to już daleka nadinterpretacja, bo - jak napomknęłam - zacytowany powyżej ustęp dla mnie wypadł raczej mało przejrzyście.

pani psycholog
brakuje mi miłości
szukam diabła ślę wiersze
do gazet pani również samotna
może pójdziemy do kina rankiem
nastąpi koniec niewinnie zaczęty od

kawy

Ciekawy układ graficzny ("schodki").

Wyjaśniasz, że to wszystko wydarzyło się podczas psychoterapii. Widzę tu ironię - bo patrz: sprzedajesz o sobie różne informacje w formie rzuconych jakby "na odczepnego" haseł: brak miłości, zmagania z demonem, pisanie wierszy, samotność. Jakby ironia, nawet autoironia kryje się za taką pobieżnością po tym, co peel opowiedział na swój temat wcześniej.

To "pójście do kina" też zabrzmiało mi bardzo szyderczo. Sądzę, że nie masz na myśli umówienia się na randkę - raczej odnosisz się do inicjalnej projekcji wspomnień. Kpisz z własnego odsłonięcia się, z własnej podróży wstecz do pamięci, z tego, co pozwoliłeś zobaczyć tej drugiej osobie. Terapeutce? A może wcale nie panią psycholog masz na myśli? Może jest to - umownie tak nazwana - jakaś osoba w życiu peela, która dowiedziała się o nim za dużo?

"rankiem nastąpi koniec niewinnie zaczęty od kawy" - może to być oczywiście finał spotkania towarzyskiego (to ten motyw umówienia się, kino, kawiarnia i spacer). Ale może coś o wiele bardziej niepokojącego. Czy taka odsłona nie jest ogromnym ryzykiem? Czyżby peel się tego zaczął obawiać? Za dużo dowiedział się sam na swój temat? Przeraził się tym, że komuś pozwolił się rozkodować? Teoretycznie stało się to za jego przyzwoleniem, ale projekcja wymknęła mu się spod kontroli?

Glo.

[Arti]

trochę skróciłem, nie wiem chyba jest lepiej
"dorównać" zmieniłem na "sprostać"
najpewniej zresztą usunę ten fragment

Pozdr.

[SamoZuo]

Projekcja. Podróż do przeszłości - tutaj chyba opisujesz jedną z metod terapeutycznych,

Glo, właśnie dostałaś dwóję z psychologii

Projekcja to mechanizm obronny polegający na przypisywaniu swoich cech (negatywnych) innym
w zasadzie nie wiem jak się ten tytuł ma do wiersza, jeśli coś to powinna być psychoanaliza...

widzę że wiersz dedykowany koleżance po fachu,
psycholożki są trudne i denerwujące, lepiej za jakąś prawniczkę albo lingwicystkę się wziąść...

[Gloinnen]

lingwicystkę

lingwistkę

Lepiej nie. Zniszczę!!!

[SamoZuo]

Byle nie dyslektyczkę


cóż ortografia to moja słabsza strona...

[Alek Osiński]

Ten jakiś taki lżejszy w wymowie od innych
mimo, że występują duże słowa
odniosłem poczucie dystansu

z panią psycholog chyba warto się umówić;)

[Marcin Sztelak]

Po skróceniu jest zdecydowanie lepszy.
Pozdrawiam.

[Arti]

widzę że wiersz dedykowany koleżance po fachu,
psycholożki są trudne i denerwujące, lepiej za jakąś prawniczkę albo lingwicystkę się wziąść..

ta druga brzmi zachęcająco

z panią psycholog chyba warto się umówić;)

a chcesz o tym pogadać?

Po skróceniu jest zdecydowanie lepszy.

thx