kalendarium - tydzień po tamtej stronie

[alchemik]

w poniedziałek oznajmiono mi że umarłem

cały wtorek spędziłem w nieutulonym żalu
płakałem za tym czego już nie doświadczę
a może to było środa?
przez większą część czwartku gapiłem się na nieboszczyka
w lustrze
piątkowa kontemplacja sufitu nie dała mi żadnej satysfakcji
w sobotę wypiłem litra umiera się przecież tylko raz
od niedzieli miałem kaca i nie poszedłem na mszę za swoją duszę

nowy tydzień rozpocząłem oczekiwaniem na sprostowanie
z Góry

[biegnąca po fali]

Ciekawy pomysł na wiersz - ubrany w niebanalne słowa
Nic mądrego nie powiem - jak to ja, ale będę do niego wracała.

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

A co jeśli sprostowanie nie nadejdzie? Cóż, czasami umieramy w poniedziałek, marazm i oczekiwanie.
Niezbyt ciekawy (w sensie wydarzeń a nie wiersza, bo ten wprost przeciwnie) tydzień nieutulony w żalu.

Pozdrawiam.

[eka]

To ten ostatni tam?
(nie wymieniam nazwy pewnego rzeczownika odczasownikowego z wiadomych powodów)
Sprostowania nie będzie.
Szkoda, że taki wiersz zamknął finał.
Miejsce zasługiwało na piękny... ostatni oddech.

[alchemik]

Fakt, można byłoby zamknąć czymś pięknym, dającym nadzieję na kolejny cykl.

[Alga]

Wiersz się rozpędza i daje satysfakcję w puencie.

Pozdrawiam

[Lucile]

Jurku,
w jednym z postów wyjaśniłeś okoliczności powstania tego wiersza, więc znam powody.
Jednak, abstrahując od przyczyn, odczytuję go bardziej uniwersalnie i stwierdzam, że bardzo mi się podoba
Widzę to tak:
niby wyliczanka, tydzień - tylko siedem dni - a przeleciało tyle uczuć, wrażeń, buntu, rozpaczy, upadku i nadziei,
że starczy na pełne emocji prawdziwe życie.

serdeczności od
Lu ci