Znamy się z rozporządzeń

[barteczekm]

Na rynku czytano rozporządzenia,
(to już normalne, że przez całą dobę)
o kimś co zniknął a żył jeszcze wczoraj i całe stado nad tym ubolewa, bo
chcieli na sztandar wpleść tego kogoś głowę.

Wśród wielu innych treści jedna szczególnie jest ważna -
główny technolog orzekł, że wszystko można ubrać w turkusowe flaki
(tu jakby przezornie zalecał dramat),
choć włóknem krojona pogarda wciąż toczy krew, na przekór rozkazom śni nienaturalnie jąkająca sobą przysposabiając słowa wiekowo niewyraźne.

Po akcie niezrozumiałym wszędzie dokonano przerwy.

Więc korzystając z okazji pchamy w tę przestrzeń nasze lęki,
skrupulatnie wertując przykłady z przeszłości wołamy
nie więcej niż trzeba i sobie dodając proklamujemy rozkazy:

przestańmy zdawać się na rezonans uznany przez twórców jedynej nauki,
wsłuchajmy się w dźwięki

lasu opiętego siatką, płaczu efemerycznej, światła kochanki, gry śniegu
lub czegoś dowolnie innego
w zasadzie to ciała stałego
niesłusznie sprowadzonego do poziomu szklanki.

Nic nie trzeba dodawać, wszystko koroną gaśnie.

Znamy się od dawana, może trudno uwierzyć,
lecz w czasach wymiotów najchętniej wschodzi prawda
o ukorzenionym instynkcie,

poturbowanym prawem zamysłem

omijam na prośbę krain spokoju
zalecony odgórnie rekonesans unerwionego gardła.

Odejdę jednym spełnionym wołaniem znacząc niewiele – zasnąć.

[Alek Osiński]

Brzmi jak odezwo-manifest. bardzo przeintelektualizowany i strukturalnie skomplikowany
tekst. Być może w tym jego wartość, mi jednak brakuje w nim jakiegoś zmysłowego,
nieokiełznanego żywiołu. Cóż, to kwestia podejścia do natury rzeczy i upodobań osobistych

[Marcin Sztelak]

Mam wrażenie, że ciążysz w stronę prozy, chociaż poetyckiej. Ten tekst jednak wydaję się nieco przegadany, jakby napędzał się sam sobą...

Pozdrawiam.