Czas dla matki

[Alek Osiński]

Kalendarz, który dostałem od matki nas wszystkich,
łagodnie rozświetlił zimowe dni, chociaż od dawna
nie ma we mnie nic z dziecka, poza tym nie śmiałbym
nigdy ssać jej zdrewniałych sutków. Czasem przyjdzie

jednak dyskretnie wytrzeć karmin z ust, niekiedy załamać
ręce. Trudno zauważyć chwilę zwątpienia, docenić porywy,
kiedy trzeba wycałowywać na nowo dzień za dniem,
splatając z ich uniesień szumne szaty. Królowa; potrafię

otwarcie opisać jej dziewczęcą twarz, jeśli tylko można
odpokutować chwile bezrozumnego oddania, godziny
na jej kolanach, kiedy zapomina się o świecie, gładząc
aksamitną talię. Martwię się jednak czy mój zapach

nie zdradzi jej przed innymi, rozdarcie sukni da się zabliźnić
śliną, żebyśmy mogli pozostać dalej, absolutnie sobie nieznani,
w czystej formie stworzenia. Do końca nie ustaleni w czasie.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, mądry wiersz i na szczęście bez moralizatorstwa i przemądrzałości. Chociaż z jednym się nie zgodzę, w każdym tkwi jakiś, choćby najmniejszy, fragment dziecka.
Aha, nieustaleni raczej razem.

Pozdrawiam.

[eka]

Kalendarz od matki wszystkich... czas dla matki.
Miłość, jej różne w czasie formy zawierzeń. Najbardziej światu.
Dla mnie wiersz próbuje uchwycić ten najważniejszy zaczyn rzeczywistości, o którym trudno mówić bez zniekształcania w czasie.
Uciekanie od zdefiniowań.
Stąd zapewne w ostatniej strofie czysta forma stworzenia relacji.
Filozofia i piękna emocja.
Świetny wiersz.

[Patka]

Z pewnością dobry wiersz, aczkolwiek mnie temat matki nie rusza, jest już ograny do bólu, a o takich ojcach mało kto pisze, szkoda, też zasługują na szacunek i wcale nie są gorszymi rodzicami od matek (oczywiście odrzucamy wszelkie patologie). Wiersz na szczęście ustrzegł się banału w wykorzystanych treściach.

Martwię się jednak czy mój zapach

nie zdradzi jej przed innymi, rozdarcie sukni da się zabliźnić
śliną, żebyśmy mogli pozostać dalej,

Przecinek po "jednak".
Przecinek po "innymi" zamieniłabym na średnik (może nawet kropkę), wydaje mi się, że potrzebna jest tu mocniejsza pauza.


Pozdrawiam
Patka

[em_]

Niebanalnie z wykorzystaniem banału

[ajw]

Temat wcale niełatwy, ale nie napompowałeś go i to jest wielkim atutem tego wiersza

[biegnąca po fali]

Jestem pod wrażeniem

[Alek Osiński]

najważniejszy zaczyn rzeczywistości, o którym trudno mówić bez zniekształcania w czasie.

Ty to Ewo potrafisz uchwycić sedno

aczkolwiek mnie temat matki nie rusza, jest już ograny do bólu, a o takich ojcach mało kto pisze,

Muszę przyznać Patko, że trochę rozbawił mnie Twój komentarz, chociaż trochę i zmartwił.
Bo znaczy to, że czeka Cię w życiu bardzo wiele zawodów. Obawiam się, że póki ludzie
w ogóle coś tworzą, zarówno matki jak i ojcowie będą się bardzo często w twórczości
wszelakiej przewijać...

Dzięki Wszystkim za komentarze

[Patka]

Alku - a mnie zmartwiła twoja opinia. Bo widać po niej wyraźnie, że nie zrozumiałeś mojego komentarza, prostego jak budowa cepa.
Nie życzę sobie "przepowiadania", co mnie czeka, i to tylko na podstawie jednej wypowiedzi.

Z pewnością już nie zajrzę pod twoje wiersze.

[lczerwosz]

Relacja syna z matką jest znacznie bardziej skomplikowana wobec skrzyżowania płci. Zapewne takaż może być pomiędzy ojcem i córką. Albo jeszcze bardziej skomplikowana. Alek napisał o matce/matkach i już. Jak ktoś chce, niech pisze o ojcu.
Przecinków bym nie zmieniał, ale układ w podziale na zwrotki jest nieco sztuczny. Bo przeniesienie treści do kolejnej linii nie tworzy tu żadnych przerzutni, nie wprowadza pauzy na pomyślenie czy nabranie powietrza. Tekst swobodnie płynie pomiędzy liniami i zwrotkami, a nawet zabrakło go do wypełnienia czwartej linii z czwartej zwrotki. Gdyby nie było interpunkcji, to układ 4 x 4 (-1) by tworzył format. Aktualnie jest on sprzeczny z interpunkcją i, co ważniejsze, z treścią i przekazem. Bo żadna zwrotka nie wyróżnia ani tematu, ani formy przekazu.

kalendarz
który dostałem od matki nas wszystkich
łagodnie rozświetlił zimowe dni
chociaż od dawna
nie ma we mnie nic z dziecka
poza tym
nie śmiałbym nigdy
ssać jej zdrewniałych sutków

czasem przyjdzie jednak
dyskretnie wytrzeć karmin z ust
niekiedy załamać ręce
trudno zauważyć chwilę zwątpienia
docenić porywy
kiedy trzeba wycałowywać na nowo
dzień za dniem
splatając z ich uniesień szumne szaty
- królowa

potrafię otwarcie opisać jej dziewczęcą twarz
jeśli tylko można odpokutować
chwile bezrozumnego oddania
godziny na jej kolanach
kiedy zapomina się o świecie
gładząc aksamitną talię

martwię się jednak
czy mój zapach nie zdradzi jej przed innymi
rozdarcie sukni da się zabliźnić śliną
żebyśmy mogli pozostać dalej
absolutnie sobie nieznani
w czystej formie stworzenia

do końca nie ustaleni w czasie