Zastępcze puenty

[Marcin Sztelak]

Cofam kijem wezbrane wody,
niepokalania dręczą nawet w nocy,
chociaż nie idę za gwiazdą.

Nawet jej nie zauważam, zasnuty
strachem. Pomiędzy
śmiesznie małymi przestrzeniami
do życia.

Dary losu stoją na półkach,
dla potomków, bo ja mam drogowskazy,
w dziwnych językach.
Prawdopodobnie jeszcze martwych.

Nie czytam
kart, ustawiając je w przypadkowych
konfiguracjach. Czasami wyjdzie
pasjans, czasami inny obłęd.

A niebo i tak nigdy nie jest niebieskie.
Więc zamykam okna.
Na szczęście.

[Alek Osiński]

Perfekcyjnie o totalnym zagubieniu. A może Peel powinien jednak
uwierzyć w swoją szczęśliwą gwiazdę?

[anastazja]

A niebo i tak nigdy nie jest niebieskie.
Więc zamykam okna.
Na szczęście.

- ładne i smutne, jak większość Twoich Marcinie. Wciągają mnie takie wiersze. Ciekawi mnie, co Ci w duszy gra. Dlaczego? - wydaje mi się, że mamy podobne wnętrza. A może nie.

Serdecznie

[Henryk VIII]

Witaj,
piszesz:" Dary losu stoją na półkach,
dla potomków, bo ja mam drogowskazy,
w dziwnych językach."

[Alga]

Marcinie, z przyjemnością czytam Twoje wiersze, chociaż nie dodają skrzydeł, ale poczucia współbrzmienia.
Mroczność, zasnuwanie, zamykanie się na/od. I te języki, jeszcze martwe.

Odpowiada mi bardzo twoja metaforyka, obrazowanie jest mi bardzo bliskie



Pozdrawiam