Katarzyna Howard. Ostatnia noc w Tower

[Henryk VIII]

Myślałam o domu w Lambeth i o jasnej sukience -
pozowałam w niej kiedyś do obrazu Holbeina. Pamiętam
parne lato, deszcze, szczekania psów.

Słyszę śmiechy rodzeństwa i matki szafkowy zegar
bezmyślnie bije godziny - i chwieją się dzwony
sukien - tam, w wilgotnych ogrodach.

To będzie poniedziałek - w głowie
widzę ten topór, widzę wrzeszczącą gawiedź
i szuranie stóp słyszę.

Kazałam przynieść pieniek,
bym mogła przymierzyć szyję. Już przymierzam: obnażam
białą skórę, przyklękam. A stare drzewa w Horsham umierają,
stojąc.

Myślę strach.
Myślę: nie wiem, gdzie jest tamta sukienka…

[ajw]

Zalogowałam się specjalnie dla tego wiersza, bo choć ranek taki piękny - za oknem prawie bezchmurne niebo i tyle zieleni, to poczułam klimat Twojej "opowieści". Weszłam w starodrzew i wystrój pokoju wielkiego jak strach, który powiększa się z każdą sekundą czytanego wiersza. I nawet nadmiar "i" oraz powtórzeń mi nie przeszkadza - myślę, że nawet są one potrzebne właśnie w takiej ilości, zeby wzmocnić niepewność peelki.

Pozdrawiam Mistrza

[biegnąca po fali]

Właściwie to nie wiem co napisać. Jestem tak poruszona i pod takim wrażeniem,
że jedyne co mogę zrobić, to podziękować Ci za ten wiersz.

Dziękuję. Bardzo

[Henryk VIII]

Witaj, dziękuję za odwiedziny - odwiedziny bardziej celi, nie pokoju, gdyż pozbawiona tytułów ekskrólowa czekała w celi , w Tower , na śmierć. W przeciwieństwie do Anny B. , która została ścięta mieczem, Katarzynie Howard toporem odrąbano głowę. Także jej służce i przyjaciółce, która wcześniej zwariowała ze strachu, cierpienia - niewykluczone też, że tortur. W krótkim okresie panowania, pożycie młodej Katarzyny z królem Henrykiem VIII musiało być bardzo trudne - król ważył wtedy gdzieś około 140 kg, był chory, gnił żywcem i śmierdział. Nic dziwnego, ze zakochała się w kim innym - i za zdradę poniosła ( zasłużoną...?) karę. Przy tej okazji spadło też kilka innych głów.
Zdrowie królowych! Zdrowie króla!
Henryk VIII
P.S.
Źródła potwierdzają, że rzeczywiście kazała przynieść ten pieniek, aby przymierzyć swą głowę...

Dodano -- 25 lip 2016, 11:46 --

Witaj Biegnąca - i Tobie tez równie pięknie dziękuję - jakie były okoliczności , opisane jest w poście wyżej
dla Ciebie
H8

[ajw]

Pisząc o pokoju myślałam o tym, gdzie peelka przebywała myślami, czyli o domu w Lambeth

[Henryk VIII]

Ach, ależ ze mnie niegramota!! : masz 1000% racji. Przecież ona tam mentalnie bardziej przebywa, niż w rzeczywistym miejscu!
Wielkie brawa za aż tak głębokie odczytanie!!!

h8

[ajw]

Myslę, ze każdy, przebywający w takim miejscu, chciałby być tam, gdzie nie jest..

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, łatwo się dzięki niemu przenieść w tamten czas i miejsc. Czekam na kolejne.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Dzięki , Marcin. Mówiąc Shrekiem : MÓWISZ I MASZ!!!

H8

[Lucile]

Wasza Wysokość,
czy Katarzyna Howard - (twoja piąta żona), kuzynka Anny Boleyn ( twojej drugiej żony), chyba o dziesięć lat od niej młodsza, dziesiąte dziecko Edmunda Howarda i jego drugiej żony Jokasty, dwórka twojej, Wasza Miłość, czwartej żony Anny Kliwijskiej - naprawdę zasłużyła na katowską powtórkę (z małą innowacją, bo nawet odmówiłeś jej miecza)?

A przecież sam o niej mówiłeś - moja róża bez kolców, a swoją ówczesną legalną małżonkę Annę, nazywałeś - flamandzką kobyłą. Jak łatwo szermowałeś wyrokami. Zastanawiam się, jak to jest - sam będąc poetą, nie tylko wszechwładnym monarchą, a więc zakładam, że także estetą, choć w części nie rozumiałeś jej pobudek? Wziąłeś do łoża siedemnastolatkę, chowaną bez matki, płochą i "romansową", więc czego się spodziewałeś patrząc do lustra. A może i ciebie, Wasza Wysokość, z poczuciem piękna i harmonii (świadczą o tym twoje wiersze) raził widok tak zniekształconego ciała. Współczuję, ale jednak...

H8, zagalopowałam się, ale to świadczy o tym, że Twój wiersz wywarł na mnie mocne wrażenie, oraz ogromne poczucie empatii, dla radosnej, naiwnej dziewczyny, nawet w ostatecznych momentach pamiętającej o:

Myślałam o domu w Lambeth i o jasnej sukience -
pozowałam w niej kiedyś do obrazu Holbeina.

Kazałam przynieść pieniek,
bym mogła przymierzyć szyję. Już przymierzam: obnażam
białą skórę, przyklękam. A stare drzewa w Horsham umierają,
stojąc.

Myślę strach.
Myślę: nie wiem, gdzie jest tamta sukienka…

tak, to był poniedziałek, 13 lutego 1542 roku, godz. 7 rano.


Świetny wiersz, 100% kandydat do Wiersza Miesiąca Lipca

Przesyłam serdeczności
Lucile