Kolaps

[Lucile]

Czy w erze czarnych dziur
kosmos także będzie krupierem
beznamiętnie tasującym rzeczywistość
a
kwantowa fluktuacja uraczy nas oddzielnymi
porcjami czasoprzestrzeni?

Nieistotne. Choć jutro niepewne
i przyszłość ciągle odległa,
ja - pochylona nisko, niziutko -
podniosę zdeptany wrzos.

Może zdołam ocalić mieszkającego tam
elfa.

[Alek Osiński]

to a - w osobnym wersie trochę dziwnie wygląda,
chyba, żeby trzeba powiedzieć - aaa, kotki dwa,
najlepszy jak dla mnie wers, to

i przyszłość ciągle odległa,

piorunujący. wrzos warto podnieść, chociaż czy za nim
mieszkają elfy - nie wiadomo. w swojej nieśmiertolności,
stały się dość obce, żeby trudno je było dostrzec...

[Lucile]

Alku,

oczywiście można i tak

to a - w osobnym wersie trochę dziwnie wygląda,
chyba, żeby trzeba powiedzieć - aaa, kotki dwa,

to nawet zabawne, nie mówiąc już o tym, że również święte prawo komentatora .

Mnie jednak chodziło o coś zupełnie innego.
Próbowałam, także graficznie, zobrazować "to, co miałam na myśli" popełniając ten tekst.
Biegli, w pięknej i fascynującej nauce astronomii, wyrażają opinię, że z umierających galaktyk,
w których już całkiem bezładnie (tasowane przez wszechświat) poruszają się gwiazdy, od czasu do czasu,
"wyrywa się" jakaś (nazywają ją bąblem). I własnie taki samotny" bąbel", w sprzyjających warunkach, może stać się zaczynem,
zalążkiem nowej gwiazdy, czy nawet całej galaktyki.
I to moje wyodrębnione "a" miało unaocznić ten proces.
Wiem, wiem, znacznie lepsze byłoby "o", ale cóż, już całkiem na łopatki położyłabym sens i logikę
Pozostało więc to samotne "a", do którego na dodatek dobrała się kwantowa fluktuacja,
nie wspominając już o hipotezie inflacji (wg Alana Gutha), jako potężnego źródła całej struktury Wszechświata.
To ona, a ja wierzę astronomom, powoduje że kosmos nie jest jednorodny, gładki, ale cały "bąblasty",
a wszechpotężna siła grawitacji robi swoje - stwarzając całkiem nowe gwiazdy i galaktyki:

kwantowa fluktuacja uraczy nas oddzielnymi
porcjami czasoprzestrzeni?

najlepszy jak dla mnie wers, to

Lucile pisze:
i przyszłość ciągle odległa,

piorunujący.

Czyż nie istnieje przyszłość bliska i odległa?
W użyciu tego zwrotu nie widzę błędu, raczej - i tu pełna zgoda - to zbyt wyświechtane, ale nie znalazłam lepszego, więc z godnością przyjmuję tę ironię na klatę.

A wierszowa peelka, pomimo obawy o przyszłość (i bliską i odległą), robi swoje.
Skupia się na rzeczach małych, niezauważalnych - w natłoku spraw istotnych, wielkich, globalnych, ba, kosmicznych -
rzeczach półprzeźroczystych, często lekceważonych, a jednak stanowiących o pięknie,
harmonii, tajemniczości, empatii i osobowości naszego JA, choć zauważa i niepokoją ją te pierwsze.

No, i znowu nie wytrzymałam
Jak słusznie zwróciła na tę moją przywarę niecierpliwości eka - ponownie "wywaliłam" autointerpretację

A astronomia? No cóż, jak się przez kilkadziesiąt lat, dzień w dzień, przebywało w miejscu, gdzie swoje nauki pobierał Mikołaj Kopernik, miało się w rękach instrumenty astronomiczne (astrolabium torquetum i globus konstelacji wraz z poziomym zegarem słonecznym i małym astrolabium), które prawdopodobnie w młodym, niespełna osiemnastoletnim Mikołaju, obudziły fascynacje i chęć zgłębienia, jak to naprawdę jest z tym niebem nad naszymi głowami, to nic dziwnego, że i we mnie pozostawiły głębokie ślady. A co jeszcze powiedzieć, jak wpadło się w zachwyt trzymając w dłoniach (uzbrojonych w białe, bawełniane rękawiczki), jedyne w Polsce dzieło - Liber Geographiae Klaudiusza Ptolemeusza, wydane w weneckiej oficynie Jacobusa Pentiusa de Leucho w 1511 roku.
Miałam również szczęście i zaszczyt trzymać w dłoniach oryginał - manuskrypt dzieła Kopernika De revolutionibus libri sex, z około 1520 roku.

Dziękuję za wizytę, słowo, cierpliwość i serdecznie pozdrawiam
Lu cile

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, doskonała impresja. A z tym a to doskonały pomysł, pewnie lepsze faktycznie o by było, ale nijak nie pasuję do warstwy tekstowej.
Więc ruszajmy ratować elfy.

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

To bardzo antykosmiczny tekst - masz rację, jakie to ma znaczenie ? Wiersz do mnie przemówił najbardziej tym fragmentem:"ja - pochylona nisko, niziutko -
podniosę zdeptany wrzos.

Może zdołam ocalić mieszkającego tam
elfa."

Tak. Ocalajmy to , co jest ginące, delikatne, ocalajmy własną wrażliwość - bez niej cóż wart jest świat...

h8

[Lucile]

Wiersz do mnie przemówił najbardziej tym fragmentem:"ja - pochylona nisko, niziutko -
podniosę zdeptany wrzos.

Może zdołam ocalić mieszkającego tam
elfa."

Tak. Ocalajmy to , co jest ginące, delikatne, ocalajmy własną wrażliwość - bez niej cóż wart jest świat...

Bardzo dobry wiersz, doskonała impresja. A z tym a to doskonały pomysł, pewnie lepsze faktycznie o by było, ale nijak nie pasuję do warstwy tekstowej.
Więc ruszajmy ratować elfy.

Marcinie, H8,
otóż to!
Bardzo dziękuję za ciepłe słowa i podkreślenie tego co najcenniejsze: wrażliwość, pamięć przeszłości, subtelność i empatia - pomimo pełnego zawirowań i nienawiści świata.
Obyśmy ocalili siebie i naszą kulturę.

Serdecznie pozdrawiam
Lucile

[elka]

Pewnie, że zdołasz... jesteś wyjątkowo silną kobietą.

Dobry wiersz.

Pozdrawiam.elka.

[Lucile]

Witaj Elu,
bardzo się cieszę, że ponownie wjechałaś na Ósme Pięterko

dziękuję za słowa

Pewnie, że zdołasz... jesteś wyjątkowo silną kobietą.

oby stały się - sui impleret prophetia

serdeczności
Lucile

[anastazja]

ja - pochylona nisko, niziutko -
podniosę zdeptany wrzos

Uniżenie się po zdeptany wrzos. To, może napisać ktoś , kto ma duszę, jak ten elf, wspomniany niżej. Jest we mnie dziecko, dlatego bardzo dla mnie ten wiersz. Pozdrawiam Lucile.

[Gloinnen]

Myślę, że od czasów Tolkiena, elfów nie powinno się postrzegać jako słabe kwiatowe duszki, które ludzie byliby w mocy ocalić. To dość infantylny stereotyp. Owszem, funkcjonuje takie obiegowe wyobrażenie, choćby w nawiązaniu do Króla elfów światem zatrutego Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jednakże w post-tolkienowskiej tradycji literackiej elf ukazywany jest jako istota dumna, niezależna, potężna, wymykająca się w ogóle ziemskiej realności. Bliżej mu do kosmosu z początku Twojego wiersza, niż do zdeptanego wrzosu.

Toteż ja, zamiast elfa starałabym się ocalić jakieś inne fantastyczne stworzenie, lepiej pasujące do tej roli.

Pozdrawiam,


Glo.