Niewidzialne

[żakote]

w moich snach nie ma powiek nie ma łez
nie ma w nich treści
nie ma pejzażu
ani dramatu ani komizmu

w moich snach nie znam wagi własnego ciała
nie znam własnej twarzy
nie należę do siebie

w moich snach śmierć nie boli
czas mnie przenika
a ja go przetrawiam w nieskończoność

gdzie jest strona zewnętrzna?
gdzie jest teraz?

[pallas]

Coś z Freuda.
Sny pozwalają na wiele, ale jeżeli zaczynamy nimi żyć człowiek może stać się niewidzialnym dla świata i siebie.
Powtórzenia wzmacniają przekaz, pokazują jak człowiek potrafi się zatracić.
A pytania na końcu pokazują wyrzut do wszystkich ludzi. Gdzież byliśmy, gdy nas potrzebowała najbliższa osoba.

[Marcin Sztelak]

Zbyt dużo w tym wierszu nie i powtórzeń, zdecydowanie tekst domaga się skrótów. mógłby być np. bardziej oniryczny.

Pozdrawiam.

[żakote]

Ja nie piszę skrótowców tylko wiersze.
Powtórzenia są jak najbardzej sensowne - vide komentarz pallasa.

Dzięki za komentarze.

[em_]

w moich snach nie ma powiek
nie ma treści

ani dramatu ani komizmu

w moich snach nie znam wagi własnego ciała
nie znam własnej twarzy
nie należę do siebie

śmierć nie boli
czas mnie przenika
a ja go przetrawiam w nieskończoność

gdzie jest strona zewnętrzna?
gdzie jest teraz?



Wybacz to, co zrobiłam,
ale dokładnie tak mi się czyta

[żakote]

Dzięki em, choć twoja wersja nie odbiega zbytnio od oryginału.

[Alicja Jonasz]

em_ dobrze radzi:) a wiersz podoba mi się, niepokoi:)

[Henryk VIII]

Hm... Myślę nad tymi wersjami - Twoją i Em - obie mówią: każda po swojemu. Wersja Em - jest bardziej elegancka - szykowność literacka jednak odejmuje głośności słowu. Wersja Twoja jest podług mego skromnego zdania bardziej prawdziwa: dlatego bardziej ją wolę - te powtórzenia sprawiają, iż czyta się bardziej " z wnętrza snu" - a sądzę, że raczej o to chodziło, skoro kończysz:" gdzie jest strona zewnętrzna?
gdzie jest teraz?" ...
pozdrawiam
h8

[elka]

`Żakote, Ty chyba lubisz wyliczanki, chociaż w moim odczuciu trąci to nudą. Jedyne, co mnie zadziwia, to fakt, że potrafisz śnić... co prawda niewiele jak widać jest w tych snach. Może lepiej przestań śnić, a zacznij lepiej pisać, może to czas, żeby się obudzić?

Pozdrawiam.elka.

[Gloinnen]

Moim zdaniem najciekawsze w tym wierszu jest zderzenie odrealnienia onirycznej rzeczywistości z pytaniem o prawdziwe życie. Gdzie przebiega granica między jawą a snem?

Wskazywałoby to na pewien stan psyche, w którym traci się poczucie realizmu, zmysły przestają odbierać bodźce w sposób właściwy i spójny, zanika zdolność do odczuwania emocji i rejestrowania konkretnych, wyrazistych wrażeń. Szczególny rodzaj depresji, albo odurzenia?

Czasami dla odmiany we śnie wszystko wydaje się tak bardzo realne i namacalne, że budzimy się z nieopisaniem uczuciem zaskoczenia i niedowierzania.

Z drugiej strony - można też pójść w próbę wyjaśnień paranaukowych. Skoro wszystko dzieje się w naszym mózgu, który odbiera sygnały z zewnątrz i je przetwarza, to w zasadzie rzeczywistość snu i rzeczywistość jawy niczym się od siebie nie różnią. Są jedynie odpowiednią sekwencją, konfiguracją impulsów elektrycznych w komórkach naszego mózgu. Te impulsy mogą być wygenerowane w dowolny sposób, przypadkowo. Przypomina to nieco sytuację, w której przy różnych schorzeniach neurologicznych pacjenci widzą, słyszą, czują rzeczy nieistniejące.

Ale czy jest coś takiego jak istnienie obiektywne, czy tylko istnieje coś, co jest widziane (słyszane, itp.)? Gdzie powstaje i trwa świat - wewnątrz czy na zewnątrz nas? I o to pyta peel tego wiersza.

Pozdrawiam,

Glo.