.

[eka]

Nieoczekiwane przychodzi, stawia nas, zdziwionych, rześkimi przed sobą,
i czyni to tylko przez chwilę.


Czemu zdanie chce zaczynać od końca, żąda
jednoczesnego wzlotu i upadku intonacji,
defektu języka,
obrazy intelektu.
Oznaczę.

Punkt. Nasza doskonałość. Dysonanse i harmonie,
zapowiedzi potem i przedtem,
czynią gwałt.
Jesteśmy.
W nim i nim.

Nie można takiej zachłanności rozwlekać,
przypominać nieciągłej pamięci.
Tutaj nieskupione nic
po nas ~
nie zostanie.

[Lucile]

Nieoczekiwane przychodzi, stawia nas, zdziwionych, rześkimi przed sobą,
i czyni to tylko przez chwilę.

wiara, nadzieja, miłość... śmierć?
Tak - śmierć.

Punkt. Nasza doskonałość. Dysonanse i harmonie,
zapowiedzi potem i przedtem,
czynią gwałt.
Jesteśmy.
W nim i nim.

Zwarta, skondensowana, ważna myśl.
Konsekwentnie i dużą wprawą poprowadzona, już od samego początku - enigmatycznego tytułu - punktu, kropki.
Nie odczytuję jednak w Twoich wersach rozpaczy, raczej głęboką refleksję, podszytą smutkiem,
oraz pogodzenie się z nieuchronnym.

Jeśli nawet nie pogodzenie, to stwierdzenie - tak już jest i kropka!
Przecież nawet punkt, od którego wszystko się zaczęło:

Tutaj nieskupione nic
po nas ~
nie zostanie.

Mądry, dobry wiersz Ewo,

nawet jeśli moja interpretacja jest błędna, wiersz pozostanie w pamięci.

Serdecznie pozdrawiam z południową
Lu.

[eka]

witaj, Lucile. Miło, że zawitałaś z bardzo ciekawą interpretacją, która zrównała śmierć z innym stanem, ale - fakt, logicznie i jak czytam, nie tylko na podstawie tego tekstu.
Tym bardziej i mocniej - dziękuję.

[Eärendil]

refleksyjnie i ciekawie, lubię takie wiersze. Podoba mi się również zapis... Pozdrawiam

[eka]

Lepiej się czyta przy

Dziękuję:)

[Eärendil]

kawkę mogę jedynie postawić, bo z jej spożywaniem u mnie ciężko... a i bez niej się dobrze czyta ^^

[AS...]

zapisałbym: po i przedtem

ale i tak dla mnie jest to niesamowity wiersz:
synkretyzm algebry, filozofii i religii...

moje punkty bywają bardziej optymistyczne:
podczepiam pod nie wektory,
gradienty - kiedy wędruję przez skalarne pola,
a kiedy punkt jest argumentem funkcji
odgaduję przyszłość z pochodnej...

kiedyś usiłowałem stworzyć rachunek zera:
tego, co mogło być a nie było
ale temat mnie przerósł;
kto wie
może będziesz kolejną inspiracją

[Ania Ostrowska]

Intrygujący wiersz. Tak zbudowany, że nie pozwala się rozpędzić, jest niczym krople deszczu na szybie, które wolno grubieją, toczą się ku sobie, patrząc z napięciem obserwujemy, kiedy się połączą? A gdy strumyczek już krzywo pokroi płaszczyznę, przenosimy wzrok wyżej i zaczynamy, no właśnie, od początku czy od końca?
Bardzo mi się podoba.

[Marcin Sztelak]

Hmm. A co po kropce? Nic, a może jednak jakiś ciąg dalszy...
Bardzo dobry, mroczny wiersz.

Pozdrawiam.

[eka]

Eärendil - dziękuję.

AS...ie, matematyka jest poezją.

Zero - pojęcie ze wszech miar algebraiczno-filozoficzne, to bierz się do roboty a efektem podziel.
Dziękuję.

Intrygujący wiersz. Tak zbudowany, że nie pozwala się rozpędzić, jest niczym krople deszczu na szybie, które wolno grubieją, toczą się ku sobie, patrząc z napięciem obserwujemy, kiedy się połączą? A gdy strumyczek już krzywo pokroi płaszczyznę, przenosimy wzrok wyżej i zaczynamy, no właśnie, od początku czy od końca?

Komentarz z zachwycającym porównaniem.

Punkt nie ma początku i końca. Przynajmniej tak sobie wyobrażam.


Marcinie, a ja myślałam, że bardzo... optymistyczny, dzięki za podzielenie się odbiorem.