Pod wieczór

[Alek Osiński]

Wieczorami raźniej. Z psiej serenady wyławia się co tęskniejsze
tony i urabia w głowie na kość. Ktoś pewnie się skusi, a może
przemknie tylko przez kąt oka. Gwiazda spadła, lecz czy warto szukać?

Szybko zamykają się za nami tafle, dna jezior oczarowują szepcząc,
że nie zdradzą. Kamień w wodę, za to psia jucha paruje, wplątując
w trzciny zapach sierści. Mokre przepowiednie pełni wychłeptaliśmy

szorstkimi językami, brzuchy ciążą krzemieniem. Tych iskier nie da
się jednak wskrzesić. Oddech dał z siebie wszystko i nie odnajdzie,
choćby każdy płucny pęcherzyk wołał – zwróć mi żar, ziarno dymu

przynajmniej, żebym zaczął budować. Na darmo, a jednak
wieczorami dalej uczymy się żałować, zbyt bogaci w słowa.

[Marcin Sztelak]

Piękny wiersz, spadające gwiazdy i ich poszukiwanie wprowadzają lekko baśniowy klimat, tylko fakt czy warto? Wyczuwam też tęsknotę za prostotą, pewną przaśnością życia. Jednak zbyt bogaci w słowa... pewnie nie tylko zresztą.

Pozdrawiam.

[eka]

Lutnia. Psia gwiazda. - nie wiem, czemu pierwsze skojarzenie właśnie takie.
Każda metafora przemawia znacząco i buduje obraz niedokończony, coś nie doczekało się zaistnienia.
Prośba, nie. Bolące opisywanie status quo, które cicho zamykają tafle jeziora.
A emocje, jak psia jucha judzą.
Świetny fragment z żarem i pęcherzykiem.
Ale ci oni, zbyt bogaci w słowa, wieczorem pochylą się nad kartką. Coś zostanie.

Pisałam Ci wielokrotnie, że masz niezwykły talent, ten liryk to potwierdza z całą mocą pani Poezji.

[anastazja]

wieczorami dalej uczymy się żałować, zbyt bogaci w słowa.

- piękny fragment i nie tylko ten. Wiersz esencjonalny, bogaty w treści. Marcin ma rację, brzmi jak baśń - nie byle jaka. Alku,

[elka]

Cenię oszczędność słowa, ale Twoje ''przegadanie'' jest piękne, a metafory palce lizać! Muszę spróbować takiej poezji, chociaż wątpię, czy potrafię.

Za wiersz wielkie

Pozdrawiam.elka.

[Henryk VIII]

Witaj,
obecne są tu akcenty przemijania, pewnej bezradności, można rzec bezsilności wobec toczącego się czasu. Człowiek wpisany jest w piękno natury - obserwuje ją aż do bolesnego zachwytu - ale co dalej? Piszesz: " Tych iskier nie da
się jednak wskrzesić. Oddech dał z siebie wszystko i nie odnajdzie,
choćby każdy płucny pęcherzyk wołał – zwróć mi żar, ziarno dymu..." no właśnie. Wiersz jest piękny, metaforyczny, transcendentalny - po przekroczeniu własnej tęsknoty, często nienazywalnej, stajemy niepewni i tylko ... " uczymy się żałować, zbyt bogaci w słowa"...


h8

[tabakiera]

Dodam tylko, że świetny wiersz.
Mistrzowsko zwersyfikowany, z pięknymi przerzutniami.

[biegnąca po fali]

Niesamowity wiersz. Nie potrafię powiedzieć nic więcej. Może tylko to,
że wrócę do niego nie raz, i że jaki autor... taki tekst

Pozdrawiam

[Mms]

Witaj Alku!

Pod wieczór- rozliczanie się co zrobiliśmy z życiem . Bo jeśli słów zostało na bogato-tzn. ,że ich nie wykorzystaliśmy, nie żyliśmy nimi , 'nie spożyliśmy'.
Te słowa to niewykorzystane nasze możliwości - miłość.
Czym zatem karmiliśmy się - krzemieniami - spożytkowanym niezgodnie z przeznaczeniem.
Przejedliśmy życie czymś , co nie daje ognia - nie daje owoców miłości a powoduje ociężałość i jakby gnuśność.
W tym' uczymy' się jest jeszcze szansa- piłka w grze...
pozdrawiam

[em_]

Jak zwykle mogę wydobyć stąd coś dla siebie,
a tym razem treść bardzo bliska mojemu spojrzeniu, dlatego podoba mi się podwójnie.
Pozdrawiam