Równoległość

[Marcin Sztelak]

Nie pozwalam wierszom dojrzeć,
rzucam je na pastwę słów.
Te spadają na chodniki umęczone
prawdopodobieństwem zdarzeń.

Rozkładam karty, wróżby bez znamion
optymizmu. Za oknem święci zbierają
aureole, pogięte po upadku.
Z wysokości.

W górę, w dół kursują sprzedawcy odpustów
i popcornu. Dziewczynki, powiedzmy z zapałkami,
tradycyjnie marzną. Ludzie znikają w perspektywie
na oścież otwartych bram.

Do piekieł, rajów, czyśćców – wszelkiej maści,
a u mnie ostatnia kropka powoli spływa
na ostatnią kartkę.

Zamykam lustra i gaszę cienie, te które płożą się za oparciem.
Później idę w zupełnie przeciwnym kierunku,
niedojrzały od urodzenia.

[eka]

Nie pozwalam wierszom dojrzeć,
rzucam je na pastwę słów.

i

Zamykam lustra i gaszę cienie, te które płożą się za oparciem.

Przemówiło, bardzo.

[Henryk VIII]

Witaj,
jest refleksja nad przygodnością bytu, jest ironiczno - gorzkawe spojrzenie na ponowoczesność, jest wreszcie i akcent tęsknoty za czymś innym, niewykluczone, że niewyrażalnym - ale podskórnie się czuje, że coś jest be, coś zgrzyta , coś nie pasi.
Piszesz:" W górę, w dół kursują sprzedawcy odpustów
i popcornu. Dziewczynki, powiedzmy z zapałkami,
tradycyjnie marzną. Ludzie znikają w perspektywie
na oścież otwartych bram.

Do piekieł, rajów, czyśćców – wszelkiej maści,
a u mnie ostatnia kropka powoli spływa
na ostatnią kartkę." - to najmocniejszy fragment, albo inaczej - najbardziej wymowny.
Popraw sobie przy okazji1 -szy wers ( wierszom ma chyba być).

h8

[biegnąca po fali]

Rozkładam karty, wróżby bez znamion
optymizmu. Za oknem święci zbierają
aureole, pogięte po upadku.
Z wysokości.

Tu bym zmieniła zapis. O tak:
Rozkładam karty, wróżby bez znamion
optymizmu. Za oknem święci zbierają
aureole, pogięte po upadku.

Czyli bez "z wysokości" albo po przecinku.
Ale to ja. No i możliwe, że czegoś nie zrozumiałam. Po prostu.


Pozdrawiam

[iTuiTam]

Nie pozwalam wierszom dojrzeć,
rzucam je na pastwę słów.
Te spadają na chodniki umęczone
prawdopodobieństwem zdarzeń.
...
Zamykam lustra i gaszę cienie, te które płożą się za oparciem.
Później idę w zupełnie przeciwnym kierunku,
niedojrzały od urodzenia.

Jak ja nie lubię kmentować wierszy, które mówią do mnie od pierwszego słowa aż do chwili gdy:

ostatnia kropka powoli spływa
na ostatnią kartkę

Chociaż te dwie ostatnie bym...

[karolek]

Za oknem święci zbierająaureole, pogięte po upadku.Z wysokości.

Dobre.

W górę, w dół kursują sprzedawcy odpustówi popcornu. Dziewczynki, powiedzmy z zapałkami,tradycyjnie marzną. Ludzie znikają w perspektywiena oścież otwartych bram.Do piekieł, rajów, czyśćców – wszelkiej maści,a u mnie ostatnia kropka powoli spływana ostatnią kartkę.

Baaardzo dobre.


Gorzkie, ironiczne, proste, czarno-humorystyczne, tak jak lubię.


Pozdrawiam