Lith*

[Eärendil]

wieczorem
w ogniu zachodzących słońc

płonie nieśmiertelność duszy
niedopałki kości zeżrą
bezpańskie kundle

wiatr rozwieje popioły

*Popiół

[biegnąca po fali]

Tak się zastanawiam nad "zwęglonymi zgliszczami"
To nie jedno i to samo?

kości - bez rozgrzanych i bez ostatniego wersu?

Tak bym to widziała. Ale to ja.
Pozdrawiam

[alchemik]

Biegnąca bardzo dobrze ujęła problem metaforycznie niezłego wiersza.
Niezgrabne powtórzenia i pleonazm.
Dobrze się czyta, pomijając te potknięcia.
Może tylko skróciłbym go i paliłbym tylko w słońcach.
Bo i stos i słońca to nadmiar paliwa.

Refleksja, zaduma, niepokój.
Cykliczność czasu.
Odchodzenie.
Czy na zawsze?
W sumie to prosta refleksja, ale jak powiedziałem, po poprawkach wiersz osiagnie swój urok obrazu zewnętrza i wnętrza.

Jurek

[Eärendil]

niewątpliwie Ewa zna się na rzeczy. Dostosowałem się do Waszych uwag. Dzięki

Dodano -- sob 20 sie 2016, 17:32 --

ps: jeśli odchodzić, to na zawsze...

[em_]

Wybacz to, co zrobię, ale przeobrazowałeś początek :-)

Wieczorem, przy krwawiącym suficie,
w ogniu zachodzących słońc;

czernieje skóra, próbując strawić
nieśmiertelność duszy.

Niedopałki kości, zeżrą
bezpańskie kundle.
Wiatr rozwieje popioły
z ran horyzontu


Może sens nieco się zmienił (a może nie..) wydaje mi się, że w tym stanie tekst jest bardziej przejrzysty, a nic nie traci.
Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Witaj,
ja czytam Twój utwór już po poprawkach , stąd nie sposób się czepić - uważam, że tekst jest dopracowany, wyważony - niewykluczone, też w tym i pewna zasługa przedmówców - jak tak, chwała im za to ! Nie znam wersji wcześniejszej - zatem przyjmuję konkretnie tak, jak jest obecnie.
Co piszesz? Akcenty przemijania, marności - wyraźne. Nieuchronność losu. Obumieranie - wpisane w cykl istnienia każdego bytu. Vanitas. Ty piszesz:' Niedopałki kości, zeżrą
bezpańskie kundle", ja kiedyś dawno " psy. i kości pod stołem" - i widzisz? , to jednak uniwersalny i wiecznie żywy temat. To, co klasyczne - górą - nad ponowoczesnością. I tak trzymać! Tak właśnie , by nie zaniżać poziomu, gdy jest git.
Masz tu kapitalny termin:" Niedopałki kości' - jak się im przyjrzeć - co do metaforyki - bogactwo nieprzebrane. Gdyby np. któryś z adminów wyjął to z Twego tekstu - i na ten dwusłowny termin, na jego interpretację ( oczywista wyjętą z kontekstu) otworzył osobny temat - wyobrażam sobie , ile byłoby możliwości interpretacyjnych , ileż zdań rozmaitych....!!!
Co do Twego utworu w całości - JA MÓWIĘ:
h8

[Mchuszmer]

Jak wyważyć między ilością ozdobników a treścią;
myślę, że choćby w pierwszej strofie, dla zmniejszenia natłoku słów, by nie przerysować też opisu przez nadmiar zużytych efektów,
warto byłoby zrezygnować z czegoś, bo w sumie krwawiący z ran horyzont i ogień zachodzących słońc jakby nawzajem się tłumacza i powielają.

Hm; "przy (...) suficie (...) czernieje skóra" - ? Obecna budowa dwóch pierwszych strof, w którą moim zdaniem zbyt dużo próbowałeś włożyć, tym bardziej w formie jednego zdania, prowadzi do nieco dziwnych odczytów; trudno wyśledzić o co dokładnie chodzi, więc i zgłosić propozycje.

Co do interpretacji, mnie pozostaje się podpisać pod Alchemikiem.
Ogólnie wiersz ciekawy, choć - jak dla mnie - przeciążony trochę zużytymi górnolotnymi frazami, co odbiera wiarygodność.
Cóż, do następnego :-)
Pozdrowienia

[Eärendil]

nożyczki poszły w ruch, przyznam, że po przycięciach jest nieco lepiej. Dzięki za opinie i uwagi. Pozdrowienia

[Patka]

Widzę, po komentarzach, że bardzo zmieniłeś utwór. Na drugi raz pamiętaj, by zachowywać pierwotną wersję, a nową wkleić pod lub nad nią.

Jak dla mnie jest zbyt patosowo i mało ciekawie. Za dużo metafor dopełniaczowych jak na tak krótki utwór, daje to wrażenie monotonii w utworze. Interpunkcja kuleje, lepiej by było dla wiersza, gdyby jej się pozbyć. Po co np. średnik na końcu drugiego wersu? Już lepszy - i odpowiedniejszy - byłby przecinek. Linijkę wyjaśniającą tytuł dałabym mniejszą czcionką, bo teraz wygląda, jakby to była część wiersza.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

Groza martwego ciała przełamana.
Dobra miniatura.