mgła

[jabberwocky]

Jesteś ulotna, nierealna
jakby stworzona z wilgotnej mgły,
kobieto ponadidealna
która wypełniasz moje sny.

Jesteś jak srebrna mgła ulotna
co się ponad łąkami płoży,
tak delikatna i wilgotna,
że chciałbym z tobą się położyć.

Niech zmrok zapadnie, a noc długa
pogasi zorze za chmurami,
ja wtulę głowę w twoje uda
i będę trwał tak godzinami.

Świt wstanie blady, wietrzny ranek
mgłę lekkim tchnieniem wnet osuszy.
Zawołasz wtedy – to kochanek?
Oferma, nawet mnie nie ruszył!

Cóż mogę odpowiedzieć na to
gdy kark już zdrętwiał obolały,
że to już jesień, a nie lato
kiedy ładniejsze mi dawały?

[Gorgiasz]

Niezłe. Liryka przechodzi w złośliwą satyrę. Zakończenie znakomite.

Tylko:

jak stworzona z wilgotnej mgły,

Wszędzie masz dziewięć sylab, a tutaj osiem. Zgrzyta i to mocno.
Może:
jak utworzona z wilgotnej mgły,
lub:
jakby stworzona z wilgotnej mgły,

[Leon Gutner]

Dla Leona liryka przeplata się tutaj z oznajmującą rzeczywistością .
W tych drugich miejscach ucieka mi wiersz .
A szkoda .

Zakończenie operuje zbyt pospolitą jak na lubianą przez Leona poetykę gwarą .

Z ciekawością - ale wiem że potrafisz lepiej .

Uszanowanie L.G.

[Gajka]

Jabberku lubię w Twoich wierszach dozę ironii

[tabakiera]

Zabawny wiersz.
Świetnie żonglujesz ironią i uniesieniem.
Ostatni wers, wg mnie, grubiański.
Przed wykrzyknikiem wkradła się spacja.