Za siedmioma frazami

[eka]

Absurdalność sytuacji tyła jak obwód pomidorów pod sierpniowym słońcem. Świat liter, naiwny potworek z pogranicza bajki i horroru, obiecywał niewiadomoco i więcej.
- Do du.. . Jeśli dobrze usłyszał narrator, chyba właśnie tak jasno ujęte, totalne zwątpienie, wypowiedziało cicho dziewczę. Monitor w ramach dyskretnego zalewu pewutek i emotek próbował podnieść ciśnienie stygnącej panience, ale temperatura w niej i na niej nikła niczym woda w zamarzającej przerębli. Krionetowa bynajmniej sztuczka, biologiczny mózg zdecydowanie nie chciał fantomów, omamów i całego tego wirtualnego gówna, atakującego ostatnio nawet jego sny. Sny – parki dendrytowej odnowy - zainfekowane literowymi wirusami kręciły się podskrętnie, ale od czegóż niepodrażniana ciągiem czarnych wyrazów logika szarej masy, spoczywającej w łóżku pod słońcem, pięknie wschodzącym w oknie teraz - o szóstej zero jeden.
Tak, pani. Tak, ale jak? Aha.
Dziewczę, boso i tylko w prześwitującej koszulince od spania, podeszło do drewnianego blatu starego biurka, kiedyś tam odziedziczonego po dziadku-teściu. Wyrwała dwa kabelki z leżącego na nim potworka, który podstępnie udawał zbawiciela od trosk wszelakich. Podniosła dziadygę na wysokość podniesionych rąk i z uśmiechem, bez cienia furii, ale energicznie, cisnęła nim w białą ścianę pokoju od strony południowej. Dla pewności, odbitego od pokaleczonej gładzi i zdychającego na parkiecie, dobiła siedmioma rozbudowanymi, bardzo dupnymi wulgaryzami języka zza krat.
I żyć poczęła.

[Gorgiasz]

cisnęła nim w białą ścianę pokoju od strony południowej.

To nie jest zły pomysł. Tylko od południowej mam regał i przeszkloną biblioteczkę, ale od północnej...hm, obrazy wiszą, trochę szkoda, zdjąć trzeba... już... ściana taka żółta trochę, a nie biała, ale może to nie zrobi różnicy, no nie wiem, ale przemalowywać mi się nie chce, aha, kabelki mówisz że są... ano są, dwa, zgadza się... wyrwać... bardzo proszę... i cisnąć. No to spróbu

[Lucile]

Bardzo lubię takie słowami frazowanie, Ewo, a kolce dendrytyczne znakomicie pobudziły moją wyobraźnię.

Absurdalność sytuacji tyła jak obwód pomidorów pod sierpniowym słońcem.

Świetne

Dla pewności, odbitego od pokaleczonej gładzi i zdychającego na parkiecie, dobiła siedmioma rozbudowanymi, bardzo dupnymi wulgaryzami języka zza krat.
I żyć poczęła.

Wolna i nieuzależniona. A mówili, że nie ma odtrutki

Miłego tygodnia wraz z pozdrowieniami od
Lu

[Gajka]

Hm... cóż powiedzieć - świetnie napisałaś

[eka]

No to spróbu

: ) Kupiłam kolejny laptop pod koniec sierpnia, więc nie namawiam Ciebie do 1. os. lp.

kolce dendrytyczne znakomicie pobudziły moją wyobraźnię.

: ) nieskromnie przyznam, że mi też.

Hm... cóż powiedzieć

Sądziłam, że ten twór nie będzie miał, ze względów wiadomych, żadnych komentarzy, serio.

------------------
Bardzo Wam dziękuję.

[EdwardSkwarcan]

Ciekawe toto jest i przy okazji można poznać temperament Autorki heh
Teraz Ewo latające talerze, bo to damska specjalność, no mogą być doniczki z niedopieszczonymi kaktusami.
Fajny kawałek, bo trzeba się skupiać i nie można się zanudzić jak przy Nad Niemnem.

[Alicja Jonasz]

Myślę, że kiedyś to zrobię...

[eka]

Ed, nie myl autora z bohaterem
Dzięki za wpis.

------------------

Myślę, że kiedyś to zrobię...

Wtedy rozkręcę akcję strajkową przedszkolaków, wyjdą z transparentem: Pani Alicja do klawiatury!
I nie tylko dzieciaki będą protestować.

[elka]

Może kiedyś nauczę się pisać, tak pięknie jak Ty... albo chociaż zbliżyć do oryginału, mając tekst na wyciągnięcie ręki, oczywiście, dzięki kabelkom, które mocno trzymają się komputera.

Wielkie

Pozdrawiam.elka.

[nie]

Dobry język, styl, metafory - pod tym względem to udany eksperyment.
Gorzej fabularnie - żadnych tricków, związania albo warstwowej relacji elementów utworu.
Mamy tu tylko fragment psychiki i w konsekwencji rozwalenie komputera, ale nieźle opisane.

Warto przeczytać.