mgła zwleka po deszczu

[iza]

konie na wietrze są szybkie

wieje, gdy oczy są pełne soli

czują przychodzącego burzę

karmiąc cukierkami poklepuję

to je uspokaja


słodka muzyka wabi mnie do siebie

Twoje spojrzenie przejrzyste w moim

miga w lusterku urwis refleksji

ciemno i spokojnie jest w naszym śnie

ziemia jest pęknięta i sucha jak serce bezbożnych


osiodłałam wierzchowca gotowa do jazdy

drżę na powietrzu w nocy

masz mnie rozrzuconą w kawałkach

świecącą jak gwiazdy i krzyczącą

ukaż mi się jak Mars


odtwarzam na tej samej wielkości skrzypcach

[Koleś]

Rozumiem, że miał to być wiersz bez interpunkcji, ale jeden przecinek Ci się wkradł w drugim wersie, jednak domyślam się, że to przeoczenie.
Przyjęło się, że w poezji zaimków osobowych i dzierżawczych nie zapisujemy wielką literą, wiersz nie jest listem, chyba że ma taką formę, więc "Twoje" trochę razi w tym wierszu.

Jest tu kilka dziwnych sformułowań. Może faktycznie przydałaby się tu interpunkcja? Nie wiem przykładowo o co chodzi w tym wersie czują przychodzącego burzę, ale może ma to być przerzutnia burzę/karmiąc cukierkami poklepuję, tylko co wtedy burzy peelka? a może miało być czują przynoszącego burzę?
Podobnie ostatni wers dziwnie brzmi, odtwarzanie czegoś na skrzypcach, od biedy, jest możliwe, ale brzmi bardzo niefortunnie.

Używasz ładnej metaforyki, a i symbolika konia jest świetnie wykorzystana. Nieco melancholijnie, zwiewnie i z dobrym wyczuciem rytmu.
Pozdrawiam.

Edit.
Dopiszę się, że podpinam się pod to, co napisał AS...

[AS...]

Izo
daleka droga przed Tobą

oprócz uwag szacownego Kolesia, dorzucę trzy grosze:
każdy artysta tworzący swoje dzieło musi zadbać o spójność;
każde dzieło: czy to rzeźba, czy to obraz, film, muzyka, taniec
musi być całością;
nie chciałabyś pewnie podziwiać Mony Lisy pociętej na kawałki,
ani oglądać czeski film i nie uwierzyłabyś w kit, że widziałem rzeźbę,
której głowa unosi się nad tułowiem...
to samo dotyczy wierszy; każdy musi być spójny, każdy musi być całością;
ta spójność może być realizowana w różny sposób:
chronologicznie, gramatycznie, logicznie, emocjonalnie (najtrudniejszy sposób),
może to być sekwencja obrazów filmowana przez kamerzystę,
który nie zatacza się i któremu nie trzęsą się ręce...
a więc: spójność, ciągłość; to bardzo ważna rzecz;

nie mniej ważną rzeczą jest obsada i użyte rekwizyty,
ponieważ wiersz jako żywo przypomina sztukę;
ciężarówka na planie Wołodyjowskiego i zegarek na ręce Jagiełły
przez długie lata były przedmiotem kpin,
nie wspominając o Hanuszkiewiczu, którego Balladyna
wjechała na scenę Hondą...

spróbuj więc sama ocenić swój wiersz,
bo gołym okiem widać, że nie wszystko w nim gra...

rozgadałem się
na dzisiaj wystarczy

[skaranie boskie]

daleka droga przed Tobą

Ja myślę, że niedaleka.

[witka]

Az tak ?

[iza]

Dziękuję bardzo za komentarze

Koleś: masz rację, to są błędy: przecinek, Twojego i przychodzącego - powinno być przychodzącą. Dziękuję za te cenne uwagi. Jestem roztrzepana. Piszę wiersze w natchnieniu i nie wracam do nich po napisaniu. Robię to kompulsywnie - chcę, że by to było jak najbardziej prawdziwe. Tekst zmienię zgodnie z Twoimi sugestiami oprócz uwagi do odtwarzam. To słowo jest najbardziej adekwatne do całości wiersza.

AS: nie zgadzam się, że długa przede mną droga. Myślę, że ten tekst i ja (...daleka droga przed Tobą...) ma potencjał.

skaranie boskie: dziękuję za te cztery słowa, które dla mnie wiele znaczą.

witka: że co? Nie rozumiem.


Poprawiony wiersz:


Tytuł: mgła zwleka po deszczu


konie na wietrze są szybkie

wieje gdy oczy są pełne soli

czują przychodzącą burzę

karmiąc cukierkami poklepuję

to je uspokaja


słodka muzyka wabi mnie do siebie

twoje spojrzenie przejrzyste w moim

miga w lusterku urwis refleksji

ciemno i spokojnie jest w naszym śnie

ziemia jest pęknięta i sucha jak serce bezbożnych


osiodłałam wierzchowca gotowa do jazdy

drżę na powietrzu w nocy

masz mnie rozrzuconą w kawałkach

świecącą jak gwiazdy i krzyczącą

ukaż mi się jak Mars


odtwarzam na tej samej wielkości skrzypcach

[AS...]

ktoś kiedyś napisał, że natchniona muzyka
powstaje przez walenie gołym zadkiem w klawisze fortepianu;
ja się z tym zgadzam...
pozdrowienia

[Koleś]

Piszę wiersze w natchnieniu i nie wracam do nich po napisaniu. Robię to kompulsywnie - chcę, że by to było jak najbardziej prawdziwe.

Wszystko o.k. tak przecież się pisze wiersze, ale przed pokazaniem ich komuś innemu trzeba do niego wrócić i nanieść ewentualne poprawki. To nie może być swobodny przebieg myśli, bo czytelnik ich nie zrozumie. Bywa też tak, że czasami autor nie rozumie tego, co napisał (kiedyś była moda na pisanie pod wpływem narkotyków, po otrzeźwieniu nawet autor nie wiedział, co chciał przekazać i wyrazić). Jeśli taki wiersz chowasz do szuflady, to nie ma sprawy, ale jeśli chcesz się nim podzielić z innymi, to musisz, mówiąc językiem filmowym, dokonać postprodukcji wiersza. Pisząc wyrażasz emocje, ale później trzeba spojrzeć na własny tekst na zimno, bo tak będzie też patrzył czytelnik. A przecież w sztuce (nie tylko w poezji) chodzi przede wszystkim o komunikację między twórcą i odbiorcą.
Cieszę się, że mogłem pomóc.
Pozdrawiam.

[eka]

konie na wietrze są szybkie
wieje, gdy oczy są pełne soli
czują przychodzącego burzę
karmiąc cukierkami poklepuję
to je uspokaja

What? )))
Przychodzącego burzę i poklepywanie cukierkami - the best.
Popieram Asową opinię. Czuję pisanie na siłę, na zamówienie?
Nieważne.

Fajny ten migający w lusterku urwis refleksji, niechby zadziałał.

[iza]

Dziękuję za komentarze Dużo dla mnie znaczą.