Skelteri

[Alek Osiński]

Właściwie, nie powinienem się dziwić. Są rzeczy ważne i te,
które spędzają jedynie sen, odchodząc tuż przed przebudzeniem
na zawsze. Tak przynajmniej myślę, wyrwany z niego nagle
w głębi lodowca Rossa. Owszem, przyszli jacyś ludzie,

a jednak zabrali tylko listy i notatki. Ja, ani żaden z druhów,
nie zdradziliśmy się słowem. Niech biorą, nie nasze w sumie
i źle się z nimi czułem, nie mogąc sprostać żadnemu z wersów
ani zmysłów. To już zbyt odległe granice, kruche litery ledwo

wyczuwalne pod skostniałymi palcami jak krew zwierząt
na śniegu. Drażni jednak nozdrza, poddając najcięższej
z prób. Widzę jak psy zjadają psy i czuję ulgę, że własne
odesłałem przed wejściem w góry. To tyle, trudno więcej

dodać, bo już chyba musimy wyruszać w morze, oderwani
na ile tylko można od życia, lecz przecież wciąż zatopieni
w jego bryle, dość przyjaznej, żeby bez wahania oddać
każdą linię dłoni, każdy ze śladów ptasich łapek odbitych

na twarzy. Nigdy nie było łatwo nam się odnaleźć,
więc dlaczego teraz miałbym nie pozostać jej wierny.

--------------

skelteri (norw.) - rzeźnia

[elka]

Są rzeczy ważne i te,
które spędzają jedynie sen, odchodząc tuż przed przebudzeniem
na zawsze.

Złota myśl...

[eka]

Poeta wyrwany ze snu, z głębi lodowca.
Dawno nie czytałam tak zanurzonego w poezji utworu.
Bo to o niej w poincie mówi podmiot, ona odrywa od życia, ale to nie oznacza rozbratu.
Poezja najlepiej potrafi oddać każdy niuans bytu:

musimy wyruszać w morze, oderwani
na ile tylko można od życia, lecz przecież wciąż zatopieni
w jego bryle, dość przyjaznej, żeby bez wahania oddać
każdą linię dłoni, każdy ze śladów ptasich łapek odbitych

na twarzy.

A czym jest tytułowa Skelteri?
Podmiot mówi o towarzyszach i nieprzychylnych tajemniczych onych, zjadaniu się psów.
Poeci ( lub wiersze peela) kontra krytycy i własne emocje odesłane w góry?
------
Piękny, dojrzały utwór. Świetne obrazowanie, rytm.
Do wielokrotnych powrotów.

[anastazja]

Nigdy nie było łatwo nam się odnaleźć,
więc dlaczego teraz miałbym nie pozostać jej wierny.

- mysle Alku, ze latwo odnajdujesz sie w poezji. Twoje wiersze poruszaja skrzydelkami, czasem opadaja, ale maja smaczek, dla duszy. Z serca pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

bardzo ciekawy wiersz. I wyzwanie intelektualne. Bo nasz w tytule rzeźnię, czyli miejsce, w którym odbiera się życie, by "wytworzyć" mięso, a więc - pożywienie, które ma podtrzymywać życie. dalej przychodzą obrazy lodowca w górach, który może być kresem życia i morza, z którego - według niektórych teorii naukowych - wyszło życie. Czyli - wszelkie procesy, cokolwiek to znaczy, przebiegają między życiem i śmiercią, śmiercią i życiem oraz - życiem i życiem?
No, i jeszcze motyw psów - cóż, pies to w sumie ambiwalentny symbol, z jednej strony obrońca, przyjaciel, a z drugiej - przewodnik do krainy zmarłych, czy wręcz istota demoniczna. Jak się ta dwoistość ma do zagryzających się psów i psów peela, które odesłała przed wejściem w góry. To jest pytanie...

poczytałam z ogromna przyjemnością.
Pozdrawiam mocno, Ewa

[Elunia]

Zmuszasz czytelnika do rozmowy.
Podobaś

[Sokratex]

Świetne. Klimat jak u Vonneguta.

Pozdrawiam.

[em_]

Niezły tekst

[Alek Osiński]

Dzięki za reakcje

Przy okazji wspomnę jeszcze, że tekst korzeniem swoim sięga
historii zdobywania bieguna południowego, na co miał
naprowadzać tytuł. Słowo "kluczowe" dla tej historii, a warta
jest na pewno poznania, ze względu na swoją wielowarstwową
wymowę...

[biegnąca po fali]

No i to jest poezja Brawo!