deus ridens

[Gloinnen]

deus ridens*




mury karceru stały się
drugim przyzwyczajeniem
niewygodnych ludzi trzeba się
pozbyć ale nie wypada zsyłać nocą
anioła śmierci to nie ten czas i miejsce
wystarczy kryjówka ulepiona z lepkiej czerni

pod sufitem okienko zabite deskami
samodzielnie zadrutowane usta

przykład idzie z góry szyderstwo spływa goryczą
po dłoniach złożonych do miserere nie
będzie innego życia próba rozciąga
się w niepoliczalnych snach
i godzinach

skóra przyrasta
do ścian




wybawienie




nie podasz
liny zdrętwiałym rękom
zjawiasz się bez chleba naszego
powszedniego nawet wody odmówiono
pod nogi ciśnięte pudełko zapałek jedyny dowód łaski




ogrzej skostniałe palce
przyzwyczajaj wzrok do płomienia





*Bóg prześmiewca


____________________
Glo.

[Marcin Sztelak]

Myślę że w pierwszej zwrotce w 5 wersie już jest zbędne i w puencie może skostniałe niż skamieniałe.
Wiersz jest bardzo ciekawy, i ten Bóg drwiący jak najbardziej mi odpowiada.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Dzięki, Marcin, "juża" wywalam.

Nad wyborem między skostniałe/skamieniałe jeszcze się zastanowię...
Niewykluczone, że w ogóle usunę tu jakikolwiek przymiotnik.



Glo.

[Arti]

pierwsza strofa przegadana, bez kilku słów wiele by zyskała
moim zdaniem dobry wiersz

Ps. też bym zapisał "skostniałe"

[Gloinnen]

Dzięki.

Zamieniam na "skostniałe". A z pierwszej strofy nie wiem, co wyrzucić?

[Gloinnen]

Zmieniłam trochę początek. Mam nadzieję, że tak lepiej.

[czochrata]

bardzo dobry wiersz Glo,pozdrawiam...

[Dante]

O ile z treścią mógłbym się zgodzić, to razi mnie sztuczna, niczym nie uzasadniona wersyfikacja w środkowej części wiersza.

[Qń Który Pisze]

Przydałaby się malutka ekstrakcja nadmiaru łączników i słów, bez których bogata treść z pewnością nie ucierpiałaby... ogólnie trzeba przyznać, że nastrój trafia w czytelnika, czyli Qnia
i skutkuje ponurymi refleksjami natury egzystencjalnej, wiary i sensu jej istnienia.
Podoba się, ale kiedy patrzę tak na Twoje zabawy wersyfikacyjne w strzałki, uda i różne takie wektory, to zastanawiam się, czy utrzymywanie graficznych zachcianek nie osłabia siły rażenia tekstu, bo przecież trzeba pewnej podzielności między tym, o czym się chce napisać, a sztucznym układem wersów, które zabierają sporo energii autorce i każą domniemywać o pewnym wyrafinowaniu graficznym, któremu podporządkowuje się zestaw słów. Myślę, że takie zabawy w dodawnie zbędnych słów, żeby uzyskać upragniony efekt graficzny, zniekształcają wiarygodność tworzenia klimatu, bo wszystko podporządkowane jest geometrycznemu kleceniu wiersza.
Ha, ale poza tym wiersz niezły i mógłby być chyba jeszcze lepszy, gdyby nie kubistyczne ciągoty samej autorki

[e_14scie]

ciężko mi się czyta, co nie znaczy, że to wina wiersza. Raczej indywidualnych percepcji.
Kolejny do zakolegowania