w niemal obcej minucie

[eka]

płyniemy i nie widać szczegółów sylwetek
które od brzegu rzucają węże i woreczki
wybrzuszone przelewające krwistą zawartość
nam tracącym kolor nam w nurcie zachodniej rzeki
gdy już tak blisko
haust do progu prastarego wodospadu
przed sobą skup się
koniec krawędzi rozrywa przestrzeń

i w każdej do ziemistego brzegu zawracanej tkance
popłoch
w miękkiej piędzi widzialnego znaku jest
enter

ente


ent


od myśli
z progu czasu rzucanej w kaskadę ****

[witka]

Dobieram się do teksktu.
Zakotwiczyć się między , wschodem i zachodem do końca się nie da z naszą " tradycją, historią i co tu mówić duszą.
Potem to bystrze myślowe, czy to już "koniec naszego świata Szwoleżerów" i nie tylko ( bardzo to upraszczam i wpędzam w jakieś manowce),
i puenta w której przez chwilę i ja się widzę ograniczany przez innych, czyżby tutaj jeszcze tylko czasowo.
Howgh.

[eka]

Dobrałeś, fajna, bo taka Twoja parafraza tematu.
Dzięki.

[biegnąca po fali]

Trudny tekst, Ewo. Kończę czytać na słowie "enter". Reszta, moim zdaniem, zbędna.
Ale bardzo możliwe, że czegoś nie zrozumiałam.

Pozdrawiam

[lczerwosz]

bardzo trudno rozwikłać

płyniemy i nie widać szczegółów sylwetek <--obraz niepewności miejsca, zmienia sie miejsce bo płyniemy, obcy, może wrogowie, tajemniczy tubylcy
które od brzegu rzucają węże i woreczki <-- już gdzieś się spotkałem z rzucaniem woreczków, a węże, może jak słowa lub trucizny, jady. W woreczkach mogą być pieniądze lub to są po prostu zbiorniczki, zasobniki na jakieś treści, niekoniecznie materialne przedmioty, ale na idee, ale równie dobrze brudy.
wybrzuszone przelewające krwistą zawartość <-- nieżywe zwierzęta, myszy, ryby, nieczystości po zabitych zwierzętach
nam tracącym kolor <-- nam rzucane są te woreczki i w nas rzucane są węże, a my tracimy kolor, umieramy? Albo jedynie bledniemy ze strachu?
nam w nurcie zachodniej rzeki <-- zachodnia, jednak wszystko zmierza ku nocy
gdy już tak blisko
haust do progu prastarego wodospadu <--coś nieosiągalnego, choć tak blisko, haust to zachłyśnięcie się i koniec
przed sobą skup się <-- jednak jest nadzieja, jeśli się skupisz
koniec krawędzi rozrywa przestrzeń <-- krawędź to właśnie koniec, granica, ale rozumiem - nieciągłość czasoprzestrzeni

i w każdej do ziemistego brzegu zawracanej tkance <-- śmierć, i strach przed nią
popłoch
w miękkiej piędzi widzialnego znaku jest <-- piędź to odległość liczona rozpiętością palców dłoni
enter <-- wpisać, wchodzić i wiele podobnych znaczeń oraz klawisz na klawiaturze

ente <-- kaczka w tym dziennikarska
n-ty - któryś z kolei, ale to zapewne niedopisane słowo enter

ent <-- kolejny skrót, połknięte dwie litery


od myśli
z progu czasu rzucanej w kaskadę **** <-- kaskada stworzona z wielu myśli rzucanych z progu/od progu czasu
popłoch od myśli wprowadzanych do komputera, zapisywanych w pamięci komputera lub w sieci. Kaskadowo, no, wiersz jest taką kaskadą

[Alek Osiński]

Początek narzuca mi, Ewo, oderwanie od korzeni,
narodziny jawią się mało wyraźnie, jakby poronione płody
i odcięte pępowiny. Dając się porwać nurtowi płyniemy
zachodnią rzeką, więc przemijamy, ale chyba jednak po to,
żeby wrócić. Ta kaskada mieszająca w swoim żywiole
wszelkie istnienie to jakby przełom w idei - śmierć
połączy nas wszystkich. I wtedy stajemy się dopiero
wieczni? A jednak "popłoch" sygnalizuje niewiarę
w trwałość i jedność i to na poziomie organicznym "tkanki"

Koniec jakby jednak sygnalizuję redukcję funkcji "wyższych",
co można uczynić gestem - naciskając enter, rzucając kości,

bo "ent"na koniec sugeruje spokojne trwanie i narastanie na nowo.
Myśl się ucieleśnia.

Ach, ten Twój impulsywny język

[anastazja]

Toś napisała eko nie wiadomo z której strony ugryźć. Jest życie i śmierć...Początek i koniec...
Mam nadzieję, po czytaniu innych wrócę...

[eka]

Trudny tekst, Ewo. Kończę czytać na słowie "enter". Reszta, moim zdaniem, zbędna.

Odbiór tekstu zawsze jest indywidualnym aktem Imperatora Czytelnika ; )
Cóż mogę powiedzieć?
Dzięki za lekturę i komentarz.

Toś napisała eko nie wiadomo z której strony ugryźć. Jest życie i śmierć...Początek i koniec...

Bardzo dużo tu o końcu, a początek... na końcu.
Dzięki Ann, sorry za brak przejrzystości, ale jak to bywa, autorowi w jego tekście wszystko wydaje się proste.


Leszku:

bardzo trudno rozwikłać

płyniemy i nie widać szczegółów sylwetek <--obraz niepewności miejsca, zmienia sie miejsce bo płyniemy, obcy, może wrogowie, tajemniczy tubylcy
które od brzegu rzucają węże i woreczki <-- już gdzieś się spotkałem z rzucaniem woreczków, a węże, może jak słowa lub trucizny, jady. W woreczkach mogą być pieniądze lub to są po prostu zbiorniczki, zasobniki na jakieś treści, niekoniecznie materialne przedmioty, ale na idee, ale równie dobrze brudy.
wybrzuszone przelewające krwistą zawartość <-- nieżywe zwierzęta, myszy, ryby, nieczystości po zabitych zwierzętach
nam tracącym kolor <-- nam rzucane są te woreczki i w nas rzucane są węże, a my tracimy kolor, umieramy? Albo jedynie bledniemy ze strachu?
nam w nurcie zachodniej rzeki <-- zachodnia, jednak wszystko zmierza ku nocy
gdy już tak blisko
haust do progu prastarego wodospadu <--coś nieosiągalnego, choć tak blisko, haust to zachłyśnięcie się i koniec
przed sobą skup się <-- jednak jest nadzieja, jeśli się skupisz[/color]
koniec krawędzi rozrywa przestrzeń <-- krawędź to właśnie koniec, granica, ale rozumiem - nieciągłość czasoprzestrzeni

i w każdej do ziemistego brzegu zawracanej tkance <-- śmierć, i strach przed nią
popłoch
w miękkiej piędzi widzialnego znaku jest <-- piędź to odległość liczona rozpiętością palców dłoni
enter <-- wpisać, wchodzić i wiele podobnych znaczeń oraz klawisz na klawiaturze

ente <-- kaczka w tym dziennikarska
n-ty - któryś z kolei, ale to zapewne niedopisane słowo enter

ent <-- kolejny skrót, połknięte dwie litery


od myśli
z progu czasu rzucanej w kaskadę **** <-- kaskada stworzona z wielu myśli rzucanych z progu/od progu czasu
popłoch od myśli wprowadzanych do komputera, zapisywanych w pamięci komputera lub w sieci. Kaskadowo, no, wiersz jest taką kaskadą

Podkreśliłam wszystkie pasujące skojarzenia, ciekawa interpretacja z myślą wprowadzaną do komputera, tutaj komputera transcendencji ; ) Enter odsuwa linijki od siebie.

Baaardzo Ci dziękuję za możliwość zobaczenia drogi skojarzeń nad wierszem, fascynujące podglądactwo z mej strony.
Masz we mnie dłużniczkę.


Alku:

Ta kaskada mieszająca w swoim żywiole
wszelkie istnienie to jakby przełom w idei - śmierć
połączy nas wszystkich. I wtedy stajemy się dopiero
wieczni? A jednak "popłoch" sygnalizuje niewiarę
w trwałość i jedność i to na poziomie organicznym "tkanki"

In spe, ale właśnie o to mi chodziło.
Był u mnie problem z tym "popłochem" (świadomością na poziomie organicznym), ale przecież ma on miejsce w ostatniej chwili łączącej ciało z myślą.


Powinnam chyba zmienić tytuł.
Agonia

[EdwardSkwarcan]

ja chciałbym dożyć kiedyś tej pociechy
by Twoje wersy nie tylko pod strzechy
trafiły także w miejskie blokowisko
i pan Kowalski łatwo pojął wszystko

chcę by kucharki lepiące pierogi
w zachwycie tonąc rozumiały zwrotki
żebyś pisała podobnie jak Leo
i nie złościła się za moją szczerość

duch czasu tworzy nowoczesne mity
ten wiersz zbyt trudny nawet dla elity
więc za komentarz musi Ci wystarczyć
przesadzasz tworząc zbyt mgliste obrazy

Mogłaś dać dedykację, żeby było łatwiej

[eka]

Kajam się, Ed...

Dziękuję za wiele mówiący komentarz ułożony mową wiązaną. Cenię sobie szczerość.
Serdecznie pozdrawiam.