namiastki

[ajw]

wstyd opada na prześcieradło,
kiedy wiję się w górę jak strome uliczki
z mrocznymi zaułkami. słychać stukot
i kołatanie, ale nikt nie otwiera. twoje oczy
są jak lodowce o niebieskawym odcieniu.

wymykasz się,
oferując miłość do wyczerpania zapasów.

[witka]

Nie mam już tych uwag co na PP - wypstrykałem się z nich.
Kobiecy, zmysłowy, z rozbudowaną sferą osobowości narratorki wiersz odbieram inaczej.
W takich fajnych wierszach nie ma nic do pęsetowania.
Ale Pani Iwono jak wstyd "spadł" na prześcieradło przestaję poglądać.
Serdecznie pozdrawiam autorkę , u której trudno się rozczaować lekturą.

[alchemik]

Ee tam, wstyd i prześcieradło są częstymi kompanami. Ale zwykle, gdy to prześcieradło zasłania wstyd i nie chce opaść.
Bardzo interesująca kobieca liryka, przepojona erotyzmem niespełnienia. Niespełnienia do końca. Namiastką miłości, której koniec jest widoczny, jak kleks na prześcieradle. A może nawet początku nie było (towar reglamentowany i nietrwały, przechowywany w chłodnych oczach) i dlatego to jest tylko namiastka. Ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma, albo zdaje się na wyobraźnię. I to jest przykre.

Interesujące obrazowanie metaforami miejskich uliczek i zaułków wstydliwych.

Pozdrawiam, Iwonko.

Jerzy

[eka]

Duszę, jej nieskończoność, zamyka przed peelką.
Reszta do wyczerpania zapasów - dobre, znaczy nazwanie stanu.
Metafora otwarcia - klimatyczna, nośna, zmysłowa.
Udany, przemyślany erotyk.

[Alek Osiński]

Pierwszy wers - okropny jak dla mnie,
ale reszta zdania - super.

Za to puenta rozbawiła mnie, szczerze
mówiąc, nawiązaniem do marketowych strategii.

Niech Bóg nas chroni przed taką miłością

[ajw]

witko, a czemu "Pani". W poezji wszyscy jesteśmy jednakowo młodzi
Jerzy (co nie spadł z wieży) - bardzo dziękuję za mile słowa
eka - miło czytać
Alek - okropny? Ojej, a ten wers był kamieniem wegielnym wiersza.. Chyba zaczyna mnie zwodzić mój poetycki nos