polatuchy

[Marcin Sztelak]

Doskonały klimat i bardzo pastyczny obraz, łatwo wyobrazić sobie te miejskie szeptuchy.

Brawo.

[alchemik]

Bardzo dziękuję, Marcinie. Twoja opinia dla mnie się liczy.
A tak swoją drogą, co mnie natchnęło, żeby napisać o tych miejskich szeptuchach, polatuchach?
Jerzy

[eka]

gdy noc zapadnie szlafroków poły rozpięte
w dłoniach jak skrzydła gacków by z parapetów
lotem ślizgowym pod księżycowym odlecieć rauszem
na miejski sabat

kiedy nad ranem umierają tuląc do siebie
szkielety kocie poznać to można
jedynie po tym że kamienicom
ślepną oczy

Ale obrazy! Świetne! Jeśli tak można nazwać dramat niezagospodarowanej sensownie starości -samotności.
Brawo, Jerzy.

[alchemik]

Och, Ewo, dziękuję.
Sam, dopiero teraz, spostrzegam obraz, który stworzyłem.

A swoją drogą, ssacze przecież nietoperze muszą ze wzgardą albo z politowaniem spoglądać na powietrzne susy polatuch z gałęzi na gałąź, gdy same wirtuozerią lotu przewyższają często ptaki, mimo iż zamieszkują podziemne jaskinie. To taka dygresja dotycząca niespełnionego potencjału. Metafora dwuznaczna, malowana miłością mchemszemranego Simona Alexandra do wolnych polatuch.

Skłońmy się więc nad miejskimi szeptuchami.

Jerzy Edmund

[biegnąca po fali]

Skąd tyle magii w Twoich wierszach, Jurku? Skąd ta pewność w każdym ruchu?

[elka]

Poeci widzą więcej... i potrafią pięknie to opisać. Miejskie szeptuchy... w tym też dużo wyobraźni i samotności.

Ciekawie ująłeś ten temat, niezwykle obrazowo i wymownie.

Pozdrawiam.elka.

[Stella]

Nie będę oryginalna- świetny. A pointa rewelacyjna.

[Elunia]

Fajny tytuł, przyciągnął. Nie zawiodłam się. Ciekawie opisałeś życie wtłoczone pomiędzy stare kamienice. .
Podobasia zostawiam

[Henryk VIII]

Iskra z grzbietu - tu mamy czuły akcent - możliwe, że dla kontrastu.
Piszesz:" lotem ślizgowym pod księżycowym odlecieć rauszem
na miejski sabat" - zabawne.

h8