widzenia

[witka]

bo trzebą odpękać to dożywocie
wprowadzenie motywu widzenia wg mnie wzbogaci przekaz - wizję nieuchronności

[EdwardSkwarcan]

Pierwsza najlepsza

[biegnąca po fali]

Dziękuję, Edwardzie

[Henryk VIII]

Witaj,
czytam raz któryś - to wiersz z tych, które bardziej się czuje, niż potrafi o nich powiedzieć. Piszesz:" uporczywy brak i tylko te włosy
lniane sznury na których będę wieszał
kolejne marzanny " - bardzo działa ten fragment. Już w pierwszym wersie wprowadzasz motyw braku - i jest on obecny zaiste od początku aż do samego końca. Podoba mi Twój tekst się w bolesnej całości, lecz bez ostatniego słowa ( po prostu nie lubię tego słowa prywatnie, zatem nie bierz pod uwagę - ja na własny użytek czytam " obierać").

h8

[biegnąca po fali]

Henryku - dziękuję

[Stella]

Szczególnie pierwsza. Lniane sznury na marzanny? No pierwsza klasa. Może być równie dobrze odrębnym wierszem.

To jest naprawdę świetny tekst.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, Stello.

[Mchuszmer]

uporczywy brak i tylko te włosy
lniane sznury na których będę wieszał
kolejne marzanny
nawet latem
gdy topi się asfalt za oknem w środku
wciąż ta sama zima

jak wtedy
gdy chciała już tylko spać
upychając pod obrzmiałe powieki
wszechświat z dokładnością co do planety
schodziły się gęsiego
wreszcie mogła ich dotknąć
bez zadzierania głowy poczuć chłód
pod palcami

czasem wpuszczała mnie do środka
i widziałem jej strach
wyglądał zza drzew w miejscu
gdzie spotkały się początek i koniec
dojrzewał cicho w miąższu
jak drzazga pod paznokciem

zaczął ropieć

Wiersz z emocją (także dzięki unikającej sztywności wersyfikacji) i ciekawymi momentami(ze sznurami, powiekami, wpuszczaniem), spinającymi treść pod wodzą tytułu.
Wciąż dla mnie dziwne jest takie rozumienie przerzutni; bo tutaj niektóre zdają się działać tylko, gdy czytamy jeden wers osobno, ale parami sprzężone wersy już przestają mieć sens - przykładowo 2. i 3. od końca*; dlatego ja czytam sobie dojrzewający.
Podobnie jest z "wszechświat z dokładnością co do planety/schodziły się gęsiego" - nie działa, gdy czytać razem, ponadto może się wydawać, że i powieki schodziły się gęsiego. Zrezygnowałbym właśnie ze środkowego wersu strofy. Choć i same planety wydają mi się tu dość sztuczne, jako pusty efekt, nic nie wnosząc jako motyw, obraz, ale to ja.
Trudno mi powiedzieć, czy ostatni wers jest potrzebny, może przeciąga zbytnio coś już istniejącego w domyśle czytelnika; może zasugerowałem się wersją czytaną gdzie indziej?

*Przepraszam, myślałem o innej wersji, tu chodzi mi o 3. i 4. od końca.

[biegnąca po fali]

Szymek, trudno się z Tobą nie zgodzić. Jestem niereformowalna, wiem. Poprawię według
Twoich wskazówek. Ostatni wers też usunę. W innych miejscach już dawno to zrobiłam.

Dziękuję za komentarz:)