para oczu

[Liliana]

Bardzo się podoba, Gruszko.

Pozdrawiam

[elka]

[...] a gdybym miłości nie miał [...]
nastałby spokój - taki, który męczy
o podanie ręki.

paliłbym w kominku drewnem - skrzyłby ogień
w parę oczu. i nie odbiłby nikt iskry,
spadłaby. i nic

Całość świetna, ale do mnie, to szczególnie przemawia i za to wielkie

Pozdrawiam.elka.

[eka]

[...] a gdybym miłości nie miał [...]
nastałby spokój - taki, który męczy
o podanie ręki.

a wokół tyle rękawic - chłodnych
jak jesienne poranki; ciepłych
niczym zdarte futro.

nie miałbym skowyczeć komu -
po kryjomu - do nikogo o tym zimnie,
które we mnie

nijak się ocieplić nie chce. no a ręce -
ręka w rękę - moja w mojej;
szorstka w szorstkiej.



paliłbym w kominku drewnem - skrzyłby ogień
w parę oczu. i nie odbiłby nikt iskry,
spadłaby. i nic. po wszystkim.

Bardzo przemyślany liryczny komunikat, który wchodzi w dialog z Hymnem o miłości św. Pawła z Tarsu, poszerza jego odpowiedź bardzo inspirująco.
Wiersz i toczy się spór. Między dobrodziejstwem stanu pt. spokój, a jego konsekwencjami.
Ciekawa konstrukcja, bo, przynajmniej tak odczytuję, podmiotem staje się brak miłości, czyli ów spokój bez szarpaniny, którą uczucie zawsze przynosi.
Ale, i o tym jest obrazowanie przy pomocy zimnych dłoni i oczu, w których nie odbije się światło (iskra) w tej drugiej parze ócz, ta szarpanina (brak spokoju) okazuje się być lepszą dla zmarzniętego spokoju.
Ładna metaforyka.
Hymn jest wyrazicielem miłości pojmowanej jako agape, Twój podmiot raczej chyba nawiązuje do miłości bardziej erotycznej, która postanowiła się unicestwić na rzecz spokoju świętego.
: ) Nie ma idealnych opcji.
Podoba mi się Twój wiersz.
Poza walorami treści, jest rytmiczny, zgrabny, nie nuży.
Niebanalny.


(Zapisałabym kursywą pierwszy wers.)

[Gruszka]

Dziekuje za wszystkie komentarze. Miło, że tekst czymś zatrzymał