Senność zwyczaju.

[JuzesBenea]

Zanosiło się na deszcz, czarne pejzaże chmur swobodnie płynące nad głowami, grzbiet gór chyliły, a powietrze surowe zimne wiatr siłą swą zdobił. Czasem promienie słońca przebijały się poprzez kajdany czarno fioletowych obłoków, oświetlając panoramę miasta. Gmachy się krzywiły w oczach, niczym drzewa poruszone wiatrem, a okna blask światła rzucały, rodząc cienie zmierzające w wzwyż ściany. Wszystko wydawało się niezwyczajne tak jakby, zmienione, inne niż zazwyczaj, dziwne ale jednak przyjazne, swobodne. Szedłem poprzez ten zmierzch niebywałości poruszony naturą, naturą, która jakże istotnie oddziaływała na mój umysł. Przyglądałem się zdumiony idąc poprzez mroki własnych światów nieznaną mi drogą, tą w przestrzeni kameralnego czasu. Na szlaku swoim spotykałem nieznajome twarze, smukłe postacie zmierzające w kierunku nieznanym mi. Pustelnią tego świata nastało milczenie, które jakże, było ciche, a ciemnością lochu tej komnaty światów, było moje istnienie. I tak jak podwórze, które żyje swoimi prawami, budząc rankiem i usypiające nocą to ja jednak żyję bezwładnie szybując w gęstwinie rozważań, rozważań nad żywotem i tą jawą pragnień.

[eka]

Karcisz podłogę, oj czy ciężar uniesie?
: )

[refluks]

Zanosił się deszcz

Już po tym mógłbym sobie darować dalszą lekturę, ale przeczytałem do końca.
Nie umiesz pisać. Nie znasz języka, używasz pojęć, których znaczenia nie znasz.
Nawet grafomanem cię nazwać nie mogę, bo ten przynajmniej rozumie, co pisze, a nawet jeśli nie, to nie robi błędów.
W swoim wątku powitalnym napisałeś To początki mojej drogi, jeżeli chodzi o pisanie, ale czuję, że powinienem to robić.
podkreślenie w cytacie moje
Na początku lat 90-tych zobaczyłem w telewizji sondę uliczną, w której dziennikarz zadał pytanie młodym ludziom: „Co chcesz robić w życiu?”
Jeden z pytanych odpowiedział „Chcę występować w telewizji.”
Na pytanie w jakiej roli, odpowiedział, że obojętne, po prostu widzi się w telewizji.
Wolność jest, każdemu wolno czuć, że coś powinien i widzieć się w jakiejś roli. Bez względu na brak umiejętności, warsztatu.
Niektórzy, jak zdążyłem zauważyć, są pod wrażeniem i niewykluczone, że też i entuzjastyczne recenzje dostaniesz.

[EdwardSkwarcan]

Czasem promienie słońca przebijały się poprzez kajdany czarno fioletowych obłoków

Palę i tutaj brakło mi oddechu.

a okna blask światła rzucały,

a okna rzucały blask światła - mnie jakoś tak wygodniej.

w wzwyż

ugryzłem się w język.

Szedłem poprzez ten zmierzch niebywałości poruszony naturą, naturą, która jakże istotnie oddziaływała na mój umysł

czy dwie potrzebne?

Przyglądałem się zdumiony idąc poprzez mroki własnych światów nieznaną mi drogą tą w przestrzeni kameralnego czasu

przecinki.

Na szlaku swym spotykałem nieznajome twarze, smukłe postacie zmierzające w kierunku nieznanym mi.

wydaje mi się, że swym i mi powinny zrobić kroczek do przodu heh.

Pustelnią tego świata nastało milczenie, które jakże było ciche, a ciemnością lochu tej komnaty światów, było me istnienie.

nie mogę strawić czasownika nastawać i to me. wolę moje.

które żyje swoimi prawami, które budzi rankiem i usypia nocą ja żyję bezwładnie szybując w gęstwinie rozważań, rozważań nad żywotem i tą jawą pragnień.

między nocą a ja czegoś brak.
Ciekawie, tylko kłody pod nogami przeszkadzają w czytaniu.
Może się mylę
Miło było

[JuzesBenea]

Są błędy wiem tekst ostatni pisany, w pośpiechu. Dziękuję za uwagi poprawię...

[lczerwosz]

Patos, o którym pisała Eka, jednak się wkrada. Myślę, że to z powodu stylu, powiedziałbym, biblijnego. Liczne i niepotrzebne inwersje, jak ta:
okna blask światła rzucały. To zdanie brzmiałoby lepiej:
Gmachy krzywiły się w oczach, niczym drzewa poruszone wiatrem, a okna rozrzucały blask, rodząc cienie, które odważnie wdrapywały się wysoko po gładkich i zapewne śliskich ścianach. Pozwoliłem sobie rozbudować to zdanie po swojemu. Ale nastrój budujesz skutecznie.
Przecinków Ci nie poprawię, sam mam z tym problem.