Przepis na życie

[Krzysztof]

Co Sokratesie mi powiesz na miłość?
tę odepchniętą zelżoną niechcianą
może cykuty każesz wypić kielich
by serce więcej już nie cierpiało

a w mroku ciszy będę pytać dalej
co na to powie mi pan Schopenhauer?
pan mi powtarza chyba w złośliwości
że życie tylko przeszkadza nicości

Pan Błażej Pascal żyj tu i teraz
teraz to właśnie z miłości umieram
a może Fromma poproszę o świcie
aby mi wreszcie dał przepis na życie

gdzieś buddy uśmiech Chrystusa twarz smutna
konkluzja naga jawi się okrutna
wciąż filozofom skarżę się i bogom
lecz oni wcale żyć mi nie pomogą

spytałem jeszcze pana Platona
co odpowiedział? to jego słowa
słucham uważnie padam na kolana
każda istota jest na świecie sama

[Gorgiasz]

Pomysł ciekawy, ale wydaje mi się, że utwór wymaga dopracowania.
Raz jest jedenaście sylab, a raz dziesięć. Sugerowałbym uporządkować. Nie odpowiada mi powtarzanie "pan". Niekonsekwentnie używane duże litery. "Budda" napisałbym dużą; oczywiście, to określenie nie musi oznaczać imienia, ale w kontekście sąsiadującego Chrystusa (co prawda, to też nie jest imię własne), tak przede wszystkim jest odbierane. Powtórzone "się" w sąsiadujących ze sobą wersach. I skoro stosujesz znaki zapytania (drugi właściwie zbędny), to zastanowiłbym się nad wprowadzeniem konsekwentnej interpunkcji.

[coobus]

zastanowiłbym się nad wprowadzeniem konsekwentnej interpunkcji.

Ja też twierdzę, że to konieczne. Ta niekonsekwencja przeszkadza. Przypadkowe znaki zapytania w wierszu bez interpunkcji i przypadkowość dużych liter. Przemyśl to. Może być całkiem bez interpunkcji, jak wolisz. Ale ten chaos należy wyeliminować.
Ja również uważam treść za ciekawą. .

[EdwardSkwarcan]

Rymy złośliwości - nicości, świcie - życie, smutna - okrutna i kolana - sama nie są piękne i oklepane jak tyłek po latach.
W drugiej dwa razy pan, w trzeciej pan i w piątej pana.
W drugiej życie, w trzeciej żyj, życie i żyć w czwartej.

co na to powie mi pan Schopenhauer?
pan mi powtarza chyba w złośliwości

Razi pan i mi.

konkluzja naga jawi się okrutna
wciąż filozofom skarżę się i bogom
lecz oni wcale żyć mi nie pomogą

Tutaj się, oni i mi, czyli wypełniacze.

Pan Błażej Pascal żyj tu i teraz
teraz to właśnie z miłości umieram

Też tego teraz można uniknąć.
Jeszcze te trzy rodzynki z interpunkcji, czyli dowartościowane pytajniki.

Treść tak, lecz wykonanie słabiutkie.

[Gruszka]

"Coś ty Atenom zrobił Sokratesie" ?

Aż się prosi, by temat podać sylabotonicznie, albo tonicznie, bo w takiej postaci trochę kuleje, niczym wszelakie przepisy na zycie.
I to co poprzednicy - rymy, rymy. Niepotrzebne tutaj to pomieszanie AABB i ABAB.

Pozdro

[Krzysztof]

Szanowni mili państwo, tego wiersza nie da się już poprawić, jest tak napisany że wszelakie próby poprawiania go uczyniłyby z niego wiersz słaby. Tu jest taki temat poruszony że wierzcie mi lepiej się nie da, a dla tych którzy mają jakieś wątpliwości co do mojego komentarzu to proponuję samemu napisać coś podobnego choć w połowie tak dobrze skonstruowanego jak ten wiersz. Życzę powodzenia

[Gruszka]

[quote="Krzysztof"proponuję samemu napisać coś podobnego choć w połowie tak dobrze skonstruowanego jak ten wiersz. Życzę powodzenia [/quote] - o ja cie!!!

[Krzysztof]

Co o ja cię? zatkało?

[Gruszka]

prawie zeszłam na to zatkanie, ale nic to - po rozlicznych próbach w koncu złapałam oddech

[Leon Gutner]

Z wiersza słabego przy poprawkach wychodzi zazwyczaj jeszcze słabszy wiersz .
Skoro się więc nie da poprawić wiersza do poprawy niech istnieje w takiej postaci jeśli tylko opinia o nim do autora przemówi .
Bo słaby to wiersz w rytmie słowie i rymach .

Z uszanowaniem L.G.