ene due

[tojatwoja]

doglądam ich z najwyższą starannością
z uwagi na cenę

bose stopki łapki małpki
chwytam i oswajam
wydatny brzuszek krzepię
całość czyszczę i otulam

bawię się w dom
błoto nienagannie udaje kawę
dzieci że bez reszty są moje
ja że w stosownej chwili powiem
wszystko będzie dobrze

bo mój dom wznosi się na skale
która wrzyna się w grzbiety
pochylonych u źródła

i deus meus

[eka]

To Ty Moja?
Na pewno? Uśmiechnięte zdziwienie, mega słoneczne zaskoczenie. Już trzy lata minęły. Często myślałam, że Małe stopki całkowicie zajęły Ci czas : )
Witaj na 8, Aniu.
-----------------------------
No tak, chyba rozumiem.
Skała. Tam Piotruś.
Co jest nasze w życiowej wyliczance. Doświadczenia mówią, że poza źródłem nic. Ale pocieszać trzeba.
Siebie tutaj już nie można.
Głęboki przekaz.

bo mój dom wznosi się na skale
która wrzyna się w grzbiety

Niesamowicie celna metafora.
Dobrze, że się znalazłaś.

[elka]

Przybiegłam i ja dołączyć do Eki peanów, bo faktycznie, wiersz powala na kolana i to nie tylko wspaniałymi metaforami, ale przede wszystkim ukazaniem w sposób wyjątkowy, roli matki, w wychowaniu dzieci:

doglądam ich z najwyższą starannością

To bardzo chwalebne, tak często się przecież słyszy o dramatach dzieci, w rodzinnych domach.

Nie do końca rozumiem

bawię się w dom

, może chodzi o to, że peelka sprawdza się jako matka, a może dużo czasu poświęca na zabawy z dziećmi... niemniej jednak jedno i drugie godne uznania.

ja że w stosownej chwili powiem
wszystko będzie dobrze

Tutaj wielki plus, trzeba dzieciom zapewnić komfort bezpieczeństwa, to poza miłością -najważniejsze.

Głęboki przekaz.

Zgadzam się, mnie też bardzo poruszył... do głębi,

Przeczytałam z prawdziwą przyjemnością.

Pozdrawiam.elka.

[Alek Osiński]

Ładne, lekkie i niewinnie bezpretensjonalne,
tak trochę w duchu Meltemi też tu pisującej,
luźne skojarzenie co do stylu oczywiście.

Podoba się.

[tojatwoja]

Oj, Ewa, dziekuje za tak miłe i serdeczne powitanie i laskawe dla wiersza. Mała stopa ma zapalenie krtani. Ja przez te trzy lata nic, rozumiesz, dwuwersu nawet nie napisałam. Także czuję się znowu jak dziewica tutaj na 8.

Elka, dziękuję za czytanie i dobrego słowo

Alek, miło mi, bo zdałam sobie sprawę, że bezpretensjonalnosc cenię u innych i na nią stawiam u siebie.

Buziaki i uściski.

[skaranie boskie]

błoto nienagannie udaje kawę
dzieci że bez reszty są moje
ja że w stosownej chwili powiem
wszystko będzie dobrze

Błoto nienagannie udaje...
To zrozumiałe w zabawie.
Jednak nie rozumiem że dzieci udają i Ty też.
Gdyby udawały kogoś, byłby to dalszy ciąg zabawy, gdy udają coś, zaczynam się zastanawiać czy rzeczywiście wszystko będzie dobrze.
Ogólnie nie mam pojęcia o matkowaniu, nie będę więc wypowiadal sądów.
Wiersz wydaje mi się nie najwyższych lotów. Takie zwyczajnie paplanie, jakiego można posłuchać w rozmowach młodych matek w kolejce po odżywki.

bose stopki łapki małpki
chwytam i oswajam
wydatny brzuszek krzepię
całość czyszczę i otulam

Zapomniałaś dopisać o pieluchach. Są równie poetyckie, zwłaszcza po użyciu...
Samo pisanie o "urokach" bycia matką jeszcze nie oznacza, że tworzy się poezję.
Wybacz, na mnie nie zrobił wrażenia. Albo zrobił, ale chyba odwrotne od zamierzonego. Zapewne to wina absolutnego braku uczuć macierzyńskich u mnie.
Skomentowałem zgodnie ze wspomnianym wrażeniem i prośbą Autorki z jej powitania.

[witka]

powiedzieli co trzeba

[EdwardSkwarcan]

Zapomniałaś dopisać o pieluchach. Są równie poetyckie, zwłaszcza po użyciu...

Faktycznie, brak tych pampersów i smoczków, no ewentualnie Nan 2 - zdrowy start w przyszlosć.

[eka]

Ja przez te trzy lata nic, rozumiesz, dwuwersu nawet nie napisałam. Także czuję się znowu jak dziewica tutaj na 8.

Mam nadzieję, że status zgubisz: )
Ale jak widzę, wiersz gwałt zaliczył.

Szanowni Przedmówcy już nawet do rozwiązania i pieluch doszli na podstawie wybranego fragmentu.
Jeżeli tak młode mamy paplają w kolejce po odżywki;

ja że w stosownej chwili powiem
wszystko będzie dobrze

bo mój dom wznosi się na skale
która wrzyna się w grzbiety
pochylonych u źródła

i deus meus

- to czym jest poważna rozmowa? Jakich rejonów, tematów dotyka, aby od tej paplaniny się odciąć?

Czasami nie warto tłumaczyć, pewnie trzeba dużo przeżyć, by czuć jak od bezwzględnej skały jest wszystko, i to ona ma nas naprawdę.
A my?
Kukiełki, które nie mają prawdziwego wpływu.
Powaga życia i powierzchnia.

[skaranie boskie]

- to czym jest poważna rozmowa? Jakich rejonów, tematów dotyka, aby od tej paplaniny się odciąć?

A co ma, Eko - że delikatnie zapytam - piernik do straży ogniowej?
Czy ja zarzuciłem Autorce brak powagi?
Moim zdaniem, pisanie opowieści o "podcieraniu tyłka niemowlęciu" jest dalekie od poezji.
Zacytowałaś inny fragment i fajnie. Ja o nim nie napisałem nic, ponad to, że wiersz wydaje mi się nie najwyższych lotów, co można uznać za pochwałę przeciętności. Jeśli nawet ma lepsze fragmenty, traci przez wątek okołopieluchowy, choć ten akurat pozostaje w domyśle czytelnika.

wiersz powala na kolana i to nie tylko wspaniałymi metaforami, ale przede wszystkim ukazaniem w sposób wyjątkowy, roli matki, w wychowaniu dzieci

Czasami myślę, że dla wielu temat utworu określa jego odbiór, niezależnie od treści i formy.
Tu akurat macierzyństwo - w Polsce rzecz świętsza od samej Matki Boskiej chyba.
Ja mam na tym portalu etet obalacza mitów, mogę więc sobie pozwolić na szarganie, co też wyżej uczyniłem.
Zastanawia mnie milczenie głównej zainteresowanej, ale domyślam się, że trudno jej wygospodarować chwilę między oswajaniem a czyszczeniem, zwłaszcza, gdy przychodzi jej stać na skale mocno wrzynającej się w grzbiet.
Ot, licentia. Pytanie, czy na pewno i do końca poetica...