Domek na drzewie

[Adela]

Wdrapywaliśmy się w tym samym kierunku,
uważaj, gałąź po prawej złamał czas.

Śmierć była i wtedy, owszem,
rwała kurom łby, zaciągała świnie do garażów,
nasza wiedziała, że umrze – mówił Mirek.
Czy świnie idą do nieba?

Wymachiwaliśmy nogami w przód i w tył,
nie szukając odpowiedzi,
niewidzialni dla sił ciężkości i niebycia.

A na koniec świata myszy szeleściły w liściach,
granatowy mundurek przykrywał niebo.
Kolacja była ciepła;
jajecznica albo grzanki z dżemem.

[witka]

miałem taki
dobry wiersz

[alchemik]

W rzeczy samej.
Ten jest świetny.
Forma niemal jak proza oferuje magiczną naiwność i niewinność nieśmiertelnosci dzieciństwa.
A jednak poezja.
Pięknie, Adelo.

Jerzy

[Adela]

Witko, Alchemiku bardzo dziękuję za miłe słowa. Wiersz nieco poprawiłam, myślę, że ta wersja jest lepsza.
Kłaniam się,
A.