formowanie

[eka]

chcemy być lecz zawsze w końcówce sekundy znikamy bo
zaraz na nowej fali jak gałązka jak pisklę rzucane na świat
łakniemy jasnego kąta lub choćby konkretu snu
miejsc które bronią źródeł w utraconym czasie

czy tam byliśmy czy w nas się przegląda nić nieprzerwana
a jeśli tak... jaka myśl prowadzi sprawy czemu stawia na stole
świece w gryczanym miodzie i chleb kroi z wersów
gdy wyobrażeniem idą zielone rozlewiska jak myślisz

czy w weneckim lustrze
już nas obserwują widoki na przyszłość

[AS...]

konkretu snu - nie to, że dopełniaczowa, ale niejasna;
zatrzymuje (niepotrzebnie) zmuszając do zastanowienia,
czy chodzi o senny konkret, czy konkretny sen;

w czwartym wersie zapisałbym w utraconym czasie

końcówka fenomenalna

[lczerwosz]

Pierwsze dwie ciężkie od słów, nie dają się czytać z powodu balastu,
za to trzecia doskonała.
Jednak przeczytałem i pierwsze dwie. Ponownie. Spróbuj zrobić wersję lite.

[alchemik]

Zanim się ustosunkuję do całości, to jednak zatrzymało mnie raczej twoje zatrzymanie przy konkrecie snu, Jurku, ASceto.

Przepraszam, Ewo.

Dla mnie to magiczne sformułowanie, zalatujące nieco oksymoronem, ale tylko nieco. No, zatrzymuje, ale pozytywnie, a dlaczego ma nie zatrzymywać?
Owszem, wiersz powinien płynąć. Ale nieraz powinien zatrzymywać w pewnych miejscach. Przeszkody semantyczne ale w pozytywnym znów znaczeniu. W życiu też tak jest. Kiedy spoglądasz na kobietę, to nagle wzrok może zatrzymać sie na jednym szczególe, który się wyłamuje. A po chwli rozumiesz, że dodaje uroku i dopełnia piękno.
Konkret snu jest bardzo niejednoznaczny.
Wyrobiliśmy sobie awersję do dopełniaczy, koniecznej przecież części mowy. A to przez łatwiznę i powtarzalność niektórych, a może wielu metafor. Konkret snu jest inny. Tajemniczy.

Zaś wiersz płynie przez dopelnienia kolejnych chwil, obrazów jak migawek. Dużo tych obrazów porwanych, oderwanych. Sen scala, formuje choć złudnie, bo sam porwany udaje jednak konsekwentną całość, mimo obszarów nieciągłości i niedopowiedzeń. We śnie nie dziwimy się zbytnio sekwencjom nie do połączenia w realnym świecie. A to tam przede wszystkim chcielibyśmy formować, uładzać, tworzyć rzeczywistość.

I końcówka rzeczywiście świetna.

Przepraszam, Ewo, że zacząłem polemiką pod wierszem

Jurek

[alchemik]

Leszku, toć lite, utrudniałyby czytanie jeszcze bardziej.
O ile to się trudno czyta.

[witka]

Bardzo przyjemnie się przeczytał.
Tekst wcale niezatajniaczony.
Najlepszego

[eka]

w czwartym wersie zapisałbym w utraconym czasie

Racja, zmieniłam konstrukcję nazbyt naciąganą (z utraconego czasu), dzięki.

Pierwsze dwie ciężkie od słów, nie dają się czytać z powodu balastu,
za to trzecia doskonała.
Jednak przeczytałem i pierwsze dwie. Ponownie. Spróbuj zrobić wersję lite.

Nie wiem jak, nie umiem, chcąc zachować płynność. Dzięki.

Zanim się ustosunkuję do całości, to jednak zatrzymało mnie raczej twoje zatrzymanie przy konkrecie snu, Jurku, ASceto.

Trudno zatrzymać sen, uwierzyć w jego przeżywanie, a przecież to fakt, że powstaje, wywołuje obrazy, konkretne emocje.
Fantastyczna polemika, Jerzy.
Witka, nie tajniaczę, a przynajmniej nie było w pisaniu takiego zamiaru.
Dzięki, Panowie, za pochylenie się nad wersami.

[Gruszka]

O warsztacie nawet noe śmiem się wypowiadać, a sobie zabieram
miejsca które bronią źródeł w utraconym czasie i końcowy dwuwers - poezja

[tojatwoja]

chcemy być lecz zawsze w końcówce sekundy znikamy bo
zaraz na nowej fali jak gałązka jak pisklę rzucane na świat
łakniemy jasnego kąta lub choćby konkretu snu
miejsc które bronią źródeł w utraconym czasie

czy tam byliśmy czy w nas się przegląda nić nieprzerwana
a jeśli tak... jaka myśl prowadzi sprawy czemu stawia na stole
świece w gryczanym miodzie i chleb kroi z wersów
gdy wyobrażeniem idą zielone rozlewiska jak myślisz

czy w weneckim lustrze
już nas obserwują widoki na przyszłość

Niezatajniaczony? To ja zaryzykuję tak:
Napięcie między BYĆ i MIEĆ. Z autentycznego bycia wobec Prawdy wytrąca nas poszukiwanie bezpieczeństwa, pewności. Na tym świecie tylko bywamy, a Prawda jest dotykalna, ale nieuchwytna. Najbardziej dostępna w pytaniach. Stąd nawet sen jest bardziej konkretny.

miejsc które bronią źródeł w utraconym czasie

- przeczuwam, ale nie mam pewności.
Pytanie o nieśmiertelność (nić nieprzerwana) - przepięknie wyrażone! Czy Tam możliwe jest bycie w pełni? Stół, świece, chleb i wersy - kojarzą mi się z ołtarzem, nabożeństwem. Pytanie o tożsamość Boga. Zielone rozlewiska czytam jako przestrzeń, oddech, a więc otwartość człowieka na wszystko, co widzi i doświadcza.
Widoki na przyszłość - czy każdemu przyjdzie "urządzić się w życiu", odwiesić na kołek powyższe rozważania. Czy czai się proza życia.
Temat mnie porywa. Nastrój zaklina, widzę i chłonę obrazy. Nawet, jeżeli pokręciłam po swojemu znaczenie, to bardzo gratuluję Ewo tego wiersza. Pozdrawiam, Ania

[Alek Osiński]

Dobre pytania, ale czy istnieją na nie dobre odpowiedzi? Sam nie wiem;)