Piosenka nieuleczalnych

[Leon Gutner]

Nie było ani jednej rzeczy
której nie można by zaprzeczyć
w kawiarni przy stoliku z różą

silne poczucie znanej sprawy
z natury musi zaciekawić
jak wiatr gdy zjawia się przed burzą

błagać nie będę miał cię chęci
mgła do kieliszka wpycha język
piwo od żalu aż się pieni

wino już z chłodu jak zeszklone
ty z brzydkim słowem na sam koniec
czas co nas w duchy wspomnień zmieni

szczątki tajemnic szybko chowasz
mówisz że jesteś całkiem nowa
i że właściwie nic nie było

łóżka w hotelach kilka wcieleń
jacyś tam wspólni przyjaciele
to przecież jeszcze żadna miłość

odpuszczasz chwilę więc ja spalę
tych kilka świeczek żadnych zalet
nie znajdę ale o to chodzi

kiedy się na odwagę zbiorę
wszystko ci powiem w samą porę
już nic nie może mi zaszkodzić

sam nie wiem czemu cię kochałem
za wielkie sprawy czy za małe
ale nie zdołam temu przeczyć

słowa nie znaczą nic jak kiedyś
nie byłoby w tym żadnej biedy
gdybym mógł siebie z nas
wyleczyć

[Gruszka]

Przepięknie tercyną, świetnym rymem (również wewnętrznym).
I ciekawie wersyfikacją przy tym - ot, choćby:
sam nie wiem czemu cię kochałem - pytanie retoryczne, w kolejnym wersie zmienia wydźwięk diametralnie:
za wielkie sprawy czy za małe
Ech, podoba sie

[Leon Gutner]

Cóż mi rzec - dziękuję Gruszko

Z uszanowaniem L.G.

[EdwardSkwarcan]

Też się zachwycam, bo przyjemność czytać piękne strofy.
Jeden wers czytałem tak.
w tym nie byłoby żadnej biedy

[bartosia]

Ach jak ona płynie, choc smutkiem - nie szkodzi. To tylko piosenka o przemijaniu

[Leon Gutner]

Dziękuję Edwardzie - twoja przyjemność z czytania, radością autora.
Bart tobie również podziękowania .
Jakoś tak smutne wiersz eo przemijaniu pisze mi się najweselej i najchętniej

Z ukłonami L.G.

[Elunia]

Przyjemnie przeczytać. Twój wiersz płynie strofami, a rymy bardzo ładne.
Podoba się

[Leon Gutner]

Z podziękowaniem El

Ukłony L.G.