studium fotografii

[AS...]

nie wiem kto wstrzymał ciemność
poruszył światło

nieważne

dokąd jedzie mój pociąg
kiedy ręka przenika rękę
nieistniejące stacje
stają się widzialne

dwa księżyce

ten drugi załamany
przez szybę w oknie
widziałem
jeszcze byłaś

w tłumie nieżyjących

coraz więcej obcych
wykopuje w ziemi samotność







http://www.youtube.com/watch?v=f-DfWcqB ... re=related

[Gloinnen]

ASie, ponieważ dzienny limit publikacyjny na tym portalu ograniczony jest do 2 utworów, nadprogramowy wątek zamykam do jutra. Rozumiem, że te wiersze tworzą ze sobą pewien cykl, dlatego wkleiłeś je razem. Ale cóż, regulamin...

Pozdrawiam,
Gloinnen.

[Gloinnen]

Zdejmuję kłódeczkę

nie wiem kto wstrzymał ciemność
poruszył światło

nieważne

dokąd jedzie mój pociąg

Lubię klimaty kolejowe.

Pociąg odczytuję bardzo symbolicznie, choć pewnie bazuję na dość banalnych skojarzeniach: pociąg życia, pociąg miłości, ale także może to być widmowy pociąg, który prowadzi donikąd, w otchłań. Dwa pierwsze wersy przypominają opowieści o "świetlistym tunelu", który podobno widzą ludzie w stanie śmierci klinicznej.

kiedy ręka przenika rękę
nieistniejące stacje
stają się widzialne

Widzę, że w Twoich wierszach, ASie, miłość zawsze przeplata się ze śmiercią, jest w jakimś sensie jej tożsama. Pociąg miłości staje się jednocześnie pociągiem śmierci. Bliskość drugiej osoby wprowadza w stan przypominający agonię.
W powiązaniu z tytułem - "studium fotografii" - mogę sobie wyobrazić także, że peel jak w transie odtwarza w wyobraźni obrazy, flashe ze swojego życia.

dwa księżyce

ten drugi załamany
przez szybę w oknie
widziałem
jeszcze byłaś

w tłumie nieżyjących

coraz więcej obcych
wykopuje w ziemi samotność

Księżyce - to jeden z Twoich ulubionych rekwizytów poetyckich.
Rozwiązaniem zagadki jest fraza: "jeszcze byłaś w tłumie nieżyjących"...

Tak naprawdę opisujesz (przynajmniej tak interpretuję wiersz) zbliżenie z osobą, która już odeszła. Zastanawiam się, czy nie masz na myśli samobójstwa. W każdym razie - zagrałeś interesującym odwróceniem schematu. Zazwyczaj z ekstazy wyprowadzamy złudzenie umierania. Tutaj jest odwrotnie - śmierć doprowadza do spotkania po drugiej stronie. Bliźniaczość dwóch światów, równoległe ich istnienie, tak samo namacalne, oddawałby tu obraz dwóch księżyców. Szyba istnieje jako granica pomiędzy.

Natomiast nie rozumiem pointy.

Pozdrawiam,


Glo.

[AS...]

wykopuje w ziemi kolejne groby
dla naszych przyjaciół, bliskich...
coraz ich mniej
coraz więcej obcych
i coraz więcej samotności

to pointa
do reszty odniosę się później
pozdrawiam

AS...

[P.A.R.]

pierwszy i dwa ostatnie wersy
torem myśli i sposobem zapisu jakoś mi najbliższe
z tym że wykopuje z ziemi samotność
wydaje mi się być bardziej poprawne i dobitne ...

[AS...]

najlepsze i najmocniejsze wersy umieszczam z reguły na końcu tekstu;
myślę, że moje wiersze przypominają walkę bokserską:
kończą się przed czasem nokautującym ciosem...
w moim pisaniu jest to chyba najbardziej charakterystyczne, bo nie mam
swojego stylu, preferowanych form, a nawet... warsztatu
pozdrawiam:)

[jaguar]

"Nie wiem kto wstrzymał ciemność
obudził światło" - tak czyta mi się lepiej, bo skoro była ciemność, to światła nie bylo, nawet tego "nieruchomego".
"nieważne" - super chwyt - taki nonszalancki, sprowadzający czytelnika na ziemię.
Wiersz o tym, że marzenia stają się realne. Dopóki nie dajemy się całkowicie zagrzebać w samotności dopóty jest szansa.
Ostatni wers: ze względu na taką a nie inna jego budowę, nie wiem o co w nim chodzi. Wykopuje się Z ziemi, w ziemi się kopie lub zakopuje - a to duża różnica. Fajnie byłoby wiedzieć
Zatrzymał mnie ten nietuzinkowy wiersz. Dobrej soboty

[eka]

nie wiem kto wstrzymał ciemność
poruszył światło

nieważne

dokąd jedzie mój pociąg
kiedy ręka przenika rękę
nieistniejące stacje
stają się widzialne

dwa księżyce

ten drugi załamany
przez szybę w oknie
widziałem
jeszcze byłaś

w tłumie nieżyjących

coraz więcej obcych
wykopuje w ziemi samotność


--------------------------------------
Przewrót kopernikański to pryszcz, błahostka, gdy docieka się sprawstwa powstającego światła. Początek i cztery ostatnie wersy - najmocniejsze miejsca studium podmiotu po Jej śmierci.
Przejmujące, bolesne... cud że udało Ci się z faktem lirycznie zmierzyć, nie gubiąc najważniejszego - autentyczności.