po to byliśmy

[em_]

martwe dziury udają ażur
światło obnaża je do pewnego stopnia

dawne mrowiska trwają głębiej

nie odczytuję już informacji tętna
przeżyliśmy ze sobą jakiś neologizm

i nadal ptaki
wracamy do miejsc gdzie brak wżarł się pierwszy
jeszcze przed rdzą

[jaguar]

"Martwe dziury" sa nader wymowne i tym tropem poszlam czytając wiersz. Widzę sens. Jedno tylko: "i nadal ptaki" - nie potrafie tego przykleic ani do poprzedniego wersu, ani do nastepnego. Pozdrawiam serdecznie em_

[biegnąca po fali]

Nie widzę uzasadnienia dla obecności ptaków i mrowisk.

"wracamy do miejsc gdzie brak
wżarł się jeszcze przed rdzą"- tak widzę puentę, em_

Dla mnie bez wersów o mrowiskach i ptakach.



Podobaś

[skaranie boskie]

I mnie te mrowiska i ptaszyska nie dają spokoju.
Ale może właśnie taka ich rola?
Mam wrażenie, że to one stanowią klucz do wiersza, ale ich znaczenie dostępne jest jedynie peelowi. Nie pojawiły się przecież znikąd, musiały zaistnieć i być wyjątkowo ważnymi, skoro akurat wokół nich obraca się wiersz.
Mogę się mylić, ale myślę, że tu należy szukać odpowiedzi.

[em_]

A rozwiązanie jest bardzo proste,
może dlatego takie skomplikowane

[skaranie boskie]

martwe dziury udają ażur
światło obnaża je do pewnego stopnia

dawne mrowiska trwają głębiej

Martwymi dziurami mogą być kanały wydrążone przez żyjące tu kiedyś mrówki.
To by tłumaczyło dawne mrowiska, tylko jak one się mają do ptaków?
Tu można sobie wykombinować masę interpretracji, do krążącego nad ciałem (nie odczytuję już informacji tętna), wolnego ducha włącznie. Wiersz na pewno traktuje o przemijaniu, tylko nadal nie umiem odpowiedzieć na pytanie - czego?
Ważne, że zastanowił, zmusił do myślenia. To własnie rola wiersza.

[Alek Osiński]

Pozór życia, który skrywa jego minioną żywą tkankę
i tęsknota za niespełnieniami pokrytymi patyną czasu?

Jakoś tak czytam ten wiersz - ciekawe

chociaż pomysł Biegnącej imo - dobry - na pewno do przemyślenia...

[tojatwoja]

Mrowiska i ptaszyska przywodzą mi na myśl osiedla, skupiska ludzkie. Teraz wyludnione. Martwe dziury okien. Dawne życie trwa głębiej, w pamięci, we wspomnieniach. Przeżyć ze sobą można kataklizm, ale tutaj jest neologizm, bo brakuje słowa na określenie czegoś gorszego. Może to wojna, zagłada. Ptaki jak były tak są. I peel jak te ptaki wraca do swojego gniazda. Gdzie zniszczenie było wpisane zanim się dokonało, zanim rdza zżarła opuszczone domostwa, brak było czegoś, zgody, zrozumienia, akceptacji. Te dziury okien straszą w różnych częściach świata i momencie dziejów. Teraz Syria.

[em_]

Toja interpretacja piękna
i można ją odczytać jak sam wiersz,
w przenośni..
Dzięki

[Gajka]

Tajemniczo, ale jakże pięknie