Ziemia

[niebieskooka14]

W zatęchłej skorupce
obracam się wokół
zaprzeszłych promieni.
Co świt cieniem blakną;

już gniewni spojrzeniem
i prądem wskrzeszeni
dają porankowi
garść czerni i bieli.


Na zewnątrz bezpiecznie;
pogubione gwiazdy
i czarna samotność
skorupki nie nęka.

A w środku kruszeje,
unosi się w dźwiękach
tykającej bomby
człowieczego tętna.

[eka]

Jest dobry pomysł na wiersz, Ziemia - jajo, pod jej skorupą - atmosferą, wyklute ludzkie plemię, w tym podmiot, bardzo krytycznie oceniający warunki bytowania. Zatęchłe od złej przeszłości miejsce, narażone na rozpad wskutek:

tykającej bomby
człowieczego tętna.

Wiersz z tych zaangażowanych, i dobrze, są potrzebne.

Druga zwrotka - promienie gniewne spojrzeniem i prądem wskrzeszone - niezbyt udana metafora, ocierająca się o patos.
Myślę, że spokojnie można z niej zrezygnować i zamknąć przesłanie w trzech, bardziej udanych, odsłonach.
Pozdrawiam.
: )

[niebieskooka14]

Dziękuję bardzo za komentarz.
Co do drugiej zwrotki - ajć, niestety nie udało mi się tego poprawnie przedstawić, bo gdy się czyta, wydaje się, że to promienie (lub jeszcze coś innego) są "gniewne spojrzeniem i prądem wskrzeszone", a w zamyśle chodziło mi o ludzi gniewnych spojrzeniem i prądem wskrzeszonych. No nic, popracuję dalej.
Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Witaj,
pomysł ciekawy, klimat raczej ponury. Zwrot " zaprzeszłych promieni" - fajnie kojarzy się z plusquamperfectum czyli czasem zaprzeszłym.

Pozdrawiam!
h8

[niebieskooka14]

Dziękuję serdecznie.

[abandon]

"Co świt cieniem blakną;" a może: co świt jak cień blakną.

Ciekawie. Podoba mi się z przygodnymi rymami. Całkiem bezrymowo, byłby tylko białym* numerycznym tekstem, od którego już się odeszło.

A tak, jestem na tak

[niebieskooka14]

O, ciekawy pomysł, pomyślę.
Pozdrawiam