na cienkiej witce

[tetu]

wszystko się oddala

jakby nie było w nas dni urodzajnych
chociaż wiele razy sadziłeś drzewo
dojrzewające pięknymi owocami

miałam wtedy usta pełne słońca
i rozgryzionych imion
wschody w kolorze indygo pachniały sianem

teraz

spomiędzy pożółkłych liści
wyjadam cienie
zniekształconym śladom dorysowuję krawędzie

potem długo patrzę
jak bezdomny ptak bawi się moimi włosami

[witka]

piękne, dzisiejsza data tego nie zmieni

[tetu]

a szkoda

[eka]

wiele razy sadziłeś drzewo
owoce tak pięknie dojrzewały

miałam wtedy usta pełne słońca
i rozgryzionych imion

Śliczności tutaj.

[tetu]

Dziękuję Ewo

[biegnąca po fali]

Ten ptak mi nie pasuje. Skąd On się tutaj wziął?

[tojatwoja]

Wszystko się podoba, ptak też, tylko wyjadanie spomiędzy pożółkłych liści zaburza mi estetykę obrazu i nie pasuje do następnego obrysowywania krawędzi. Nie mogłaby wyplątywac na przykład?

[tetu]

Ewa, gdzieś z głębi sobie wylazł, może z tego drzewa (jako symbol cierpiącej duszy) niosąc nadzieję.

może zamieszka w tych włosach?

Tojatwoja, fajnie że się podoba. Wyjadaniem nawiązuję do powyższych ust, które kiedyś były pełne słońca, i imion, a teraz tęsknią, smakując przemijalność... naprawdę aż tak działa na estetykę i nie nawiązuje do obrysowywania krawędzi?
To wyplątywanie zmienia mój zamysł, ale bardzo Ci dziękuję, że przystanęłaś, pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Z drzewa... powiadasz

[tetu]

A myśl, myśl
Przecież Ci nie opowiem. Nie interpretuję tutaj zamysłu autora, staram się tylko pójść tropem waszych rozważań.