nibylandia

[Miladora]

mówiłeś coś i ja mówiłam
na wargach słowa stygły ciałem
ulatywały coraz dalej
i wieczór mijał tak jak mijał

dialog na jedną porę nocy
dwie świece gwar i puste dłonie
na zawieszony w czasie moment
uśmiech wpisany chwilą w oczy

i mgnienie które wzrok utrwalił
kształtem pokusy już niebyłej
w tym pasie ziemi wciąż niczyjej
pomiędzy dnem i grzbietem fali

jeden niewielki okruch przeżyć
samotna kreska w tle pod szczytem
naszkicowana ust dotykiem
jaki zapewne był - by nie być

[Gloinnen]

na wargach słowa stygły ciałem

Słowa stygnące ciałem i to do tego na wargach - zastanawiam się, czy tutaj już nie poszłaś za bardzo po bandzie, budując powyższą metaforę. Dla mnie za bardzo udziwniona. Być może w wierszu wolnym gdybyś umiejętnie wkomponowała ją w tekst przy pomocy np. przerzutni, obroniłaby się.
U Ciebie - dodatkowo ze względu na to stygnące ciało - "wargi" zaczęły dla mnie nabierać zupełnie innego znaczenia, którego zapewne nie miałaś na myśli.

dialog na jedną porę nocy

na zawieszony w czasie moment

Dwukrotnie powtórzone "na" w podobnej konstrukcji czasowej - mnie osobiście razi.
A w ogóle końcówkę strofy warto rozwinąć w sposób bardziej dynamiczny, bo jest dość wyliczankowa:

Może coś w stylu:
"kiedy zawisa w czasie moment
uśmiech wpisujesz chwilą w oczy"

Nie kupuję też rymów: niebyłej/niczyjej; szczytem/dotykiem;

Szkoda, bo psują ładnie zbudowaną, klimatyczną całość, ukazującą tworzenie iluzorycznego szczęścia tu i teraz. Tymczasowość pozwala budować nadzieję, rozbudza zmysły, ale niestety, to wszystko gdzieś peelce umyka i ona ma świadomość, że miraże przemijają, rozsypują się w czasie...

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Po twojemu i klimatycznie .
Może ciut brakuje mi mocy ale to szczegół .

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Dzięki, Glo.
Chociaż tym razem nie ze wszystkim się zgodzę.
"Słowa stygnące ciałem" mają swój sens i swoje odniesienie, więc nie są aż tak karkołomne.
Za skojarzenia nie odpowiadam, bo mnie się to nie kojarzy obscenicznie.
"Na jedną porę/na zawieszony" to powtórzenia celowe w tym przypadku.
Rymy "niebyłej/niczyjej; szczytem/dotykiem" nie są moim zdaniem najgorsze, ale nie protestuję, jeżeli komuś nie podobają się, bo każdy ma prawo mieć własne zdanie.
"A w ogóle końcówkę strofy warto rozwinąć w sposób bardziej dynamiczny, bo jest dość wyliczankowa" - jest i tak miało być w zamierzeniu. Natomiast co do dynamiki, to jest to wiersz z opadającą tonacją, dlatego w poincie nie kończy się mocnym uderzeniem.
Natomiast masz rację, że mówi o umykaniu pewnej chwili, o jej tymczasowości.

Dlatego przepraszam, ale nie będzie poprawek.
Dobrego

Dzięki, Leonku.
Jak pisałam powyżej, tu nie chodzi o "moc". To raczej zamyślenie.
Wiersz kończący się decrescendo.
Dobrego

[Nicol]

Mówili Prorocy - brakuje w tym mocy
Lecz moc skryta była
w krwi wartkiej co w żyłach

I w tym co w milczeniu
Ukryło się w cieniu

[Ewa Włodek]

dialog na jedną porę nocy
dwie świece gwar i puste dłonie
na zawieszony w czasie moment
uśmiech wpisany chwilą w oczy

do mnie ta strofa szczególnie przemawia, Mila...Jest w niej nastrój, pokazuje odrealnioną, magiczną rzeczywistość...Bywają takie chwile...


A wiersz - bardzo w moim guście, poczytałam z ogromna przyjemnością...

I samo ciepło posyłam do Ciebie...
Ewa

[Miladora]

I w tym co w milczeniu

I w tym, co w milczeniu.

Dzięki, Nicol, i miłego wieczoru.

Bywają takie chwile...

Bywają.
Dlatego nie zmieniam wiersza, bo to zapis pewnej chwili.
Ale może pokuszę się o drugą wersję "na zimno".

Dzięki, Ewuńka - dobrych snów.

[ble]

Ja, w przeciwieństwie do Glo, bardzo lubię ten wers (na wargach słowa stygły ciałem),
może najlepszy w wierszu. Choć i w ostatniej strofie nie brak mocy - nie narzekam na brak oddziaływania.
A wracając do

na wargach słowa stygły ciałem

piękne. Slowo staje sie ciałem - zimnym, martwym jak dotyk tamtych usta, wtedy.
To bardzo pojemne zdanie, wiele w nim można odczytać.

[Miladora]

Slowo staje sie ciałem

Właśnie. Albo też nie staje się ciałem.
Dzięki, Ble, za zauważenie kontekstu.

Dobrego wieczornego