wstęp do obecności

[em_]

ruch się kurczy
zostaje taniec pszczół w oknie
dygotanie cienia

nie że narysuję wiatr
i położę go na twoich rękach

to technika kaleczenia przestrzeni

wchodząca z powietrzem
w nas
jak do siebie

[witka]

Bardzo.

[Alek Osiński]

Trochę okrutna ta wizja - stwarzanie obecności
poprzez kaleczenie. Ale masz rację, tak właśnie jest,
obecność rodzi się w bólach. Dobre:)

[eka]

Bardzo dobry wiersz, z typową dla Ciebie techniką umieszczania bez zaznaczania spójności - najważniejszych elementów przekazu.
Tu o zderzaniu osobistych przestrzeni, tak zaczyna się obecność jednej w drugiej.
Ciekawe, jak napisałabyś: wstęp do bliskości.

[em_]

Dziękuję wszystkim

[EdwardSkwarcan]

Ruch, cień, powietrze i wiatr są nieuchwytne w przestrzeni i jedynie pragnieniami można objąć.
Kiedy wszystko spowalnia, zostaje cierpliwość i namiastka chwil onych....

[Ania Ostrowska]

odnoszę wrażenie, że gdyby nie "technika kaleczenia przestrzeni" ten wiersz nie zostałby we mnie na dłużej, ale to sformułowanie scala wszystkie pozostałe elementy w sposób doskonały

[em_]

Dzięki

[biegnąca po fali]

Piękny

[gal.a]

Spodobały mi się pierwsze trzy wersy. Ciekawie zostało opisane w nich zatrzymanie czasu. "Taniec pszczół" i "dygotanie cienia" kojarzy mi się z gorącem, z narastającym napięciem.
Część z wiatrem i powietrzem jakoś do mnie "nie zagadała".