Wspomnienia z bezdomności

[Marcin Sztelak]

Haczyk do zaginania czasoprzestrzeni
pękł. I już nie było sensu
ścielić łóżka. Tym bardziej zamykać
szafy,

w której schły przywiędłe bukiety
niewręczonych kwiatów. Jednak ulice
były ciepłe, aż do jesieni.

Wtedy, w licznych zmrokach sam Książe
podarował mi banknot. Z wypalonym
zarysem na wpół otwartych drzwi.

Wreszcie wszystkie koty stały się czarne,
bezdenne. Coraz zimniejsze miasto wnikło
i pozostało snem.

Spełnionym aż do ostatniego trzepotu.
Rozhuśtanych na wietrze wron.

[nie]

O czym mówi wiersz?

[EdwardSkwarcan]

O czym mówi wiersz?

O zamarzniętym na mrozie bezdomnym człowieku.
Było go zaprosić na gorącą herbatę i dać kawałek chleba.

[Halmar]

O czym mówi wiersz?

O zamarzniętym na mrozie bezdomnym człowieku.
Było go zaprosić na gorącą herbatę i dać kawałek chleba.
:kofe:

Mam skojarzenia z Andersena "Dziewczynką z zapałkami".
Przepraszam za to. Wiesz, że wysoko cenię Twoją poezję, Marcin.

[mawo]

Bardzo dobry wiersz.

[alchemik]

Pękł haczyk wyborów dróg. Do tego odnosi się zakrzywianie czasoprzestrzeni, do wyborów, do podejmowania decyzji.
Peel znalazł się nagle w czarnej dziurze, albo w czarnej dupie. Jak zwał tak zwał.
Bezdomność oznacza tu metaforycznie brak przynależności.
Szafa wypełniona wspomnieniami i niedokonanymi sprawami.
Ostatni wybór to przyjęcie zapomogi od Księcia Ciemności. Swoisty cyrograf.
To zniewolenie chyba. Przychodzi mi na myśl najprostsza forma zniewolenia czyli uzależnienie.
Osiadły na dnie butelki ma tylko jedną bramę przed sobą.
Bez wyboru.
Bramę do piekła.
To wynoszę z czytania tego dobrego wiersza.
I nie mam zamiaru mądrzyć się, że wybór wciąż istnieje.
Niestety, przydałby się ktoś z zewnątrz. Ktoś kto by choć pomodlił się, jeśli nie pociągnął za rękę do powierzchni.
Samemu trudno wyrwać się i zawrócić na drodze jednokierunkowej. Jednak i to jest możliwe.

O tym jest ten wiersz.

Jerzy Edmund

[mawo]

Alchemiku, podobnie czytam ten wiersz. Początek mówi o utracie kogoś lub czegoś, żałobie, utracie sensu.
Książę daje peelowi jedynie iluzję "zarys na wpół otwartych drzwi". Jej przyjęcie to zgoda na bezdomność - samotność przeżytą

aż do ostatniego trzepotu.
Rozhuśtanych na wietrze wron.

Bardzo mi się te wrony w zakończeniu wiersza podobają.

[eka]

Metafora pierwszego zdania - nie do wyjęcia, zna-ko-mi-ta!
--------------
A dla mnie ten wiersz opowiada o spełnieniu w piekle.
Bezdomność poety szukającego sensu, idei - kończy się. Książę podsuwa mamonę, komercjalizację. Dawny świat zastyga. Czasoprzestrzeń po 'pęknięciu haczyka' rozprostowuje się do jednolitej, zimnej płaszczyzny.
Bardzo mi się podoba Twój wiersz.

[alchemik]

A dla mnie ten wiersz opowiada o spełnieniu w piekle.

Spełnienia w piekle nie życzę nikomu!

Będziecie wiedzieli, dlaczego tak emocjonalnie reaguję na te słowa.
Obiecałem, więc napiszę o moim tam pobycie.
Piekło to rodzaj iluzji, która jest prawdziwsza od prawdziwości.

Jurek