Smakosz

[Ania Ostrowska]

Człowiek rodzi się co rano.
W olśnieniu lub szarości, która pełznie
niczym kundys kąsający po łydkach.

Jestem upstrzona w zaprzeszłe jak patchwork.
Tu i tam tęczowy, gdzie woń oczeretów
a boćki przysiadły przed lotem. Więcej
ściemniały i zdarty od składania liter
w słowa bez głosu. Znowu nie dzisiaj

przydam mu się na chłody. Ani nie odurzę.
Już patrzy, czy inna rozsypuje mak.

- Masz dobre serce – rzucił mi,
oblizując palce.

Dodano -- 06 maja 2017, 9:37 --

to stary wiersz, poprawiony po uwagach, które dostałam, a za które jeszcze raz bardzo dziękuję

[witka]

Dobry Aniu.
Znam, nie będę powielał komentarzy.

[Ania Ostrowska]

wiem, dzięki.

[tetu]

Nie do końca przebijam się przez ten tekst. Jest tu dużo ciekawych obrazków, które prowadzą mnie w różne miejsca np boćki, oczerety, kundys. Z jednej strony wyłania mi się obraz spokojnego, wyciszonego miejsca, może przez woń oczeretów i boćki niegotowe (przysiadłe) do lotu, a z drugiej nie daje mi spokoju "kąsający" kundys. Dwa pierwsze wersy rodzą niepewność.

Człowiek rodzi się co rano.
W olśnieniu lub szarości

Olśnienie kojarzy mi się z dobrym nastrojem, nastawieniem na coś fajnego, pozytywnego. Szarość natomiast jest przytłaczająca, nużąca, depresyjna. To jakby ze skrajności w skrajność.

Jestem upstrzona w zaprzeszłe

brzmi jakby peelka wspomnieniami wracała do jakichś w miejsc w swojej głowie. Coś rozpamiętywała. Tu zaś, coś mi się zagmatwało i nie potrafię się skupić:

Więcej
ściemniały i zdarty od składania liter

ale kto?

Od tego momentu:

Znowu nie dzisiaj

przydam mu się na chłody. Ani nie odurzę.
Już patrzy, czy inna rozsypuje mak.

wyczuwam jakąś niezdrową relację. Czyżby peelka nie dopuszczała do siebie myśli o czymś co już skończone?
Jest tu dużo fajnych rzeczy, ale nie wszystkie potrafię połączyć, pozdrawiam.

[eka]

Pamiętam ten wiersz i kiepsko interpretację, która raczej nie była zbieżna z Twoim pomysłem, no tak się nie robi, Aniu, czytającym ; )
Nie mam żadnych uwag, co do techniki, obrazowania, podoba mi się rytm... jest więcej niż dobrze.
Ciekawe spostrzeżenie w prologu. Rodzimy się inni każdego poranka, bo nigdy żadna chwila nie jest identyczna. A zatem i my w niej się zmieniamy. Że szczególnie odmienieni jesteśmy po nocy? Może sny wyjątkowo silnie modyfikują naszą konstrukcję psychiczną, Przebudzenie to przecież zawsze konkretny początek świadomości.
Może dobre sny pozwalają ranek witać w olśnieniu, a złe omotać szarością. To ciekawe. Jakaś pierwsza pozytywna myśl nas roziskrza, a negatywna gasi kolory, czy jednak decydującą rolę ma niekoordynowana naszą świadomością nocna aktywność uwolnionego mózgu?
Podmiot w drugiej zwrotce nie wyjaśnia, bo przybliża w patchworkowej metaforze swoje - ja, bywa że tęczowe, pozytywne, ale częściej ciemniejące. Od szarości porannej? Kolejne wersy winą za ciemne miejsce w patchworku obciążają pisanie wierszy.
Przeszłość jest w peelce, upstrzenie to rzeczownik o nieciekawej konotacji.
Smutne wczoraj, które pojawia się w lirycznym akcie, wywołuje emocjonalny chłód.

I wtedy już nie można przydać się temu panu, ogrzać jego chłód ani porwać sobą.

Finał zaskakuje, bo mimo chłodu, przeszłości, no i tej innej, rozsypującej dla niego odurzający mak - bohater jednak metaforycznie konsumuje serce pani patchworkowej.
Jej dobroć, wrażliwość jest 'smaczna', jest dla niego smakowitym kąskiem.
Nie ma jednak w wierszu żadnego świadectwa, że potrafi się po oblizaniu palców zrewanżować.

[Ava]

Jestem upstrzona w zaprzeszłe jak patchwork.
Tu i tam tęczowy, gdzie woń oczeretów
a boćki przysiadły przed lotem. Więcej
ściemniały i zdarty od składania liter
w słowa bez głosu.

Takie sa wspomnienia, raz piekne, tęczowe z bockami, a raz ściemniałe...

Bardzo dobry tekst...

[Ania Ostrowska]

tetu, eka, Ava, najpiękniej jak potrafię, dziękuję Wam za pochylenie się nad tekstem.
tetu, Twoje wątpliwości są uzasadnione i przekonują mnie, że mimo iż wiersz się już swoje odleżał i został nieco poprawiony, nadal potrzebuje większej przejrzystości. Mam nadzieję, że komentarz eki co nieco rozjaśnił. Ja sama nie potrafiłabym chyba zrobić tego lepiej. Wielkie dzięki!

[Stella]

Czytam drugi raz. Wspaniały wiersz. Taki jak dla mnie.
Pointa rzuca na kolana. Ten chłód i bezpardonowa szczerość... Świat jest pełen "biorców", ułomnych, pozbawionych umiejętności współodczuwania i dawania, choćby tylko w zamian.
I gorycz dla nas, gorycz...
Doskonale to pokazałaś.

[Ania Ostrowska]

Świat jest pełen "biorców", ułomnych, pozbawionych umiejętności współodczuwania i dawania, choćby tylko w zamian.
I gorycz dla nas, gorycz...

w samo sedno. Bardzo dziękuję za te słowa, Stello

[eka]

Oczekiwanie wzajemności, 'rewanżu' jest po trosze egoizmem dawcy.