wszystko na swoim miejscu

[biegnąca po fali]

zwłaszcza noc

bo dzień jest tylko po to
by przeciągać godziny przez oczka
w firankach

aż zszarzeją

od kurzu spalin i powietrza
z wstrzymywanych wydechów
codziennych przemilczeń nie w porę

bo i po co otwierać usta
skoro nie ma nikogo
kto chciałby posłuchać

o tym jak zmierzch rozwiesza w oknach
przypisane domom księżyce

[alchemik]

Jeżeli zacznę, ze podoba mi się ten wiersz, to zabrzmi jak podobaś.

Ale przecież przeczytałem go z przyjemnością.
Przepłynąłem przez oczka firanek.
Smogiem, dymem.
Atrybuty dzisiejszego dnia.
Realność zza okna.
Głęboko w poszarzałym wnętrzu.

Nie masz racji.
Zawsze znajdzie się ktoś, kto zechce wysłuchać.
Może trzeba szukać długo.
A może jest tuż obok na wyciągnięcie promienia światła ze światłowodów.
Cudowne są te księżyce.
Zawsze myślałem o jednym nad naszymi głowami.
Mars ma dwa.
Fobosa i Dejmosa.
Jowisz ma ich dwanaście.
A Ty każdemu domowi przypisujesz inny.
Świetna metafora.

A jednak to smutny wiersz.
Opowiada o pewnej samotności i niepewności.

Z przyjemnością

Jurek

[biegnąca po fali]

Dobrze, że mnie nie widać, bo szczerzę się jak dziecko
na widok góry prezentów pod choinką. Komentarz przebił
wiersz, ale to nic. Właśnie dla takich warto pisać.
Dziękuję:)

A jeśli chodzi o księżyce... No cóż. Każdy lubi mieć poczucie,
że ktoś lub coś należy tylko do niego. I że tak już będzie zawsze.
Taka pewność jest bardzo potrzebna i wiele wnosi w nasze życie.
Dlaczego księżyc ma być tylko jeden. Wspólny. Niech każdy ma swój.
Własny. Własny księżyc. Własne niebo. Według upodobań i potrzeb.

[alchemik]

Podoba mi się Twoja odpowiedź dotycząca własności planet, uczuć, księżyców.
Satelita, Sputnik, oznaczają współwędrowca, towarzysza.
Księżyc jest towarzyszem Ziemi.
Jest towarzyszem każdego z nas.
Poetów w szczególności.
Uważam Ciebie za świetną poetkę, Ewo.
Masz niewątpliwy talent.

[AS...]

[witka]

Był nostalgiczny film z Anną Polony Dwa księżyce w przedwojennej nadwiślańskiej scenerii z wieloma wątkami.
Twój wiersz spodobał mi się już wczoraj po pierwszym czytaniu.
U mnie w pokoju nad wejściowymi drzwiami na balkon wisi odwrócona zazdrostka (bo wysoko), a na balkonie jest bez firanek.
Jeżeli mnie jeszcze jakaś podgląda (qrteczka), to wszystko jest na swoim miejscu
. Mam odczucie, że codzień wstaję w tym samym miejscu, chociaż bywa, że zasypiam gdzie indziej, bez wchodzenia w personalne przypadłości.
Ale się rozpisałem, zaraz zacznę sypać imionami.

[Ania Ostrowska]

Ładny wiersz, biegnąca po fali, a ostatnie dwie strofy urzekające poetyką i świeżością. Bo o ile powiedzenie, że każdy ma swoją gwiazdę, niebo, czy nawet słońce, utarło się już w języku, to księżyce - nie. A kto wie, czy taka relacja nie jest najbardziej osobista.
Pozdrawiam

[biegnąca po fali]

Jerzy, talent to ja mam, ale do przysparzania sobie problemów;)
Dziękuję.

ASie - dziękuję:)

Aniu - Tobie również dziękuję. Najbardziej zaś,
za "najbardziej osobistą relację".

witka - jesteś niemożliwy
Wszystko na swoim miejscu. Wiadomo.
A niby gdzie by miało być?
Dziękuję:)

[tetu]

Dzień szarzeje z powodu braku drugiego człowieka, wlecze się niemiłosiernie, ale jeszcze jest do przeżycia, choćby dlatego, że chcąc nie chcąc uczestniczymy w gwarze tegoż dnia, więc jakoś to jest. Byle jak ale jest.

" wszystko na swoim miejscu"
zwłaszcza noc"

"Myśli dojrzewają w półmroku"
Często podpieram się tą "definicją" i mam nadzieję, że autor mi wybaczy
ale to prawda właśnie wtedy kiedy wszystko milknie, cichnie mamy najwięcej czasu na rozmyślanie, wtedy to czujemy się najbardziej samotni.
Peel jakby nie daje sobie szans, nie wierzy w to że życie ma w zanadrzu różne niespodzianki. Dla niego stwierdzenie, że "wszystko jest na swoim miejscu" jest pogodzeniem się z tym, że tak już będzie zawsze.

nie ma nikogo
kto chciałby posłuchać

o tym jak zmierzch rozwiesza w oknach
przypisane domom księżyce

i tu ładnie nawiązujesz do początku wiersza, do tej nocy, która rzekomo jest na swoim miejscu. Wtedy pod lir tęskni najbardziej.
Przypisanie domom księżyców - osobnych, oddzielnych. Te wersy moim zdaniem aż ociekają samotnością.
Bardzo ładny wiersz Ewo.

[biegnąca po fali]

Autor wybaczy, tetu.

Zasłużenie nosisz swój pomarańczowy kubraczek. Twoje komentarze są bardzo
rozbudowane, a interpretacje niezwykle trafne. Tylko pozazdrościć.
Dziękuję:)