"Do ostatniego tchnienia"

[Aldona Latosik]

choćby w zakamarkach
nie bacząc na okoliczności
w chwilach porażki niewinnej
w czasie bolesnej troski

niech nigdy nie zamiera
nie ciąży i nie boli
w trudnych chwilach wspiera
sobą potrafi złagodzić

po ostatnie tchnienie
gdy zegar cicho tyka
tryby czas zatrzymają
wraz z życiem może znikać

ona umiera ostatnia
i tak powinno być
do ostatniego tchnienia
winna w sercach żyć.

nadzieja umiera ostatnia


Aldona Latosik

[Alek Osiński]

Częściowo rymowany ten Twój wiersz a częściowo nie

zamiera-wspiera
być-żyć
te akurat nie są najwyższych lotów

ona umiera ostatnia

nadzieja umiera ostatnia

Niepotrzebnie chyba powtarzasz w ostatnim wersie
to co już napisałaś wcześniej, bo przecież już i tak
wszystko wiadomo.

Podoba mi się tematyka

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Zgadzam się z Alem.
Tematyka jest jak najbardziej warta wiersza. Sam zapis natomiast jest niekonsekwentny - miejscami pojawiają się rymy, miejscami ich nie ma. Na dodatek te, które już zastosowałaś, rzeczywiście, oscylują w granicach częstochowy, osobiście starałabym się ich pozbyć, ewentualnie głęboko ukryć, udawać, że ich nie ma.
Wiersze wolne, moim zdaniem, powinny też bardziej wykorzystywać możliwości, jakie stwarza wersyfikacja (no chyba, że to klasyczny biały wiersz, gdzie pilnujesz rytmu).

Dobrze byłoby, aby tekst zawierał jak najmniej treści podanej dosłownie, a zwłaszcza, jeśli mówisz o emocjach, czy też o prawdach ogólnoludzkich. Lepiej przemilczeć, niż wszystko drobiazgowo opisywać. W mojej ocenie dobra poezja (mam na myśli współczesne trendy) zdecydowanie jest przeciwieństwem wylewności.

choćby
w zakamarkach
bez względu na okoliczności
niech nigdy nie zamiera
nie ciąży i nie boli

potrafi złagodzić sobą

zegar cicho tyka
kiedyś tryby zatrzymają
czas

ona umiera ostatnia


Moja propozycja zapisu - po ostrym skróceniu.

Pozdrawiam,


Glo.