Znowu jestem

[point of view]

oddechem w małym domku przyklejonym
do olbrzymiej ceglanej ściany z plamami
szarych oczodołów zamiast okien
trzymam się kurczowo prętów dziecięcego łóżeczka
sterczących po samo niebo
stąd wyszedłem

czas wyrwał sufit
sika przez dziurawy dach do mojego pokoju
oparty plecami o oślepioną kamienicę
turlam pokojami wspomnienia
popękane szkło chrzęści uwalniając zapomniane obrazy
ktoś posiał trawę na parapetach
nagryzmolił gwiazdy ścianom
wytrzebił zęby okien
zostawił niezamknięte drzwi

gdziekolwiek bym nie doszedł
zataczam kręgi
wsłuchuję się w ciepły podmuch rozsadzający żyły
kiedy nadejdzie
zawsze tu wracam
zawsze stąd odchodzę

[Ania Ostrowska]

Staję się fanką Twoich wierszy, point of view, kolejny, który trafia w punkt.

[tabakiera]

Cóż, zawsze w nas siedzi dziecko.
Próbujemy odejść, wyrwać się z łóżeczka i wciąż do niego wracamy.
Szczególnie w przełomowych chwilach naszego życia.
Nawet, gdy stary dom nie istnieje lub jest już nie naszym miejscem i ruiną.

[mawo]

Dobry wiersz - pełen emocji i obrazów. Poruszająca puenta.

[tetu]

Wspomnienie domu. Powrót do miejsca w którym wszystko się zaczęło.

czas wyrwał sufit
sika przez dziurawy dach do mojego pokoju

Ciekawe, mocne porównanie, nawiązujące do wyfrunięcia z rodzinnego gniazda. Powiedziałabym, że nawet do takiego nagłego wydoroślenia. Czasownik "wyrwał" i "sika" mocno to akcentuje.
Zastanawiam się tylko jaki to był dom? Bohater wspomina okna jako szare oczodoły, trzyma się kurczowo łóżeczka.
Wspomina
"popękane szkło chrzęści uwalniając zapomniane obrazy", zatacza kręgi, wraca i znów odchodzi.
Mam wątpliwości, czy aby na pewno to sielankowy obraz domu i dzieciństwa sprowadza podmiot do wspomnień. Może to coś co nie pozwala spać i wciąż każe czuwać, wracać, a może te oczodoły i inne strachy to tylko wytwór dziecięcej wyobraźni?
Ciekawy wiersz Point.

[Nula.Mychaan]

Piszesz bardzo obrazowo, a ja to bardzo lubię.
Do tego wpisujesz tekst pod skórą.
Kupiłeś mnie tym wierszem