Hej wąsaczu

[Paweł D.]

Ma swój urok taki człowiek, który rzuca się na słońce,
ale w życiu nie ma lekko- trzeba wiązać koniec z końcem,
a najlepiej gdy zostanie (wtedy jest po prostu super)
w rękach jeszcze trochę nici na niejeden mocny supeł.

Żona wsparciem jest dla męża, mąż opoką jest dla żony,
lecz romantyzm też potrzebny- racjonalnie odmierzony.
Dom z ogrodem przecież musi w sobie nutkę mieć szaleństwa,
byle taką niezbyt głośną, taką w pasach bezpieczeństwa.

Pani świat stabilnie stoi jak kremowy tort weselny
a mąż w kapciach i z wąsami romantykiem jest niedzielnym,
wie jak przypraw się używa( tych pikantnych nie zanadto.)
A ja jestem biedny frajer i mój spacer nad przepaścią

na nic pani się nie przyda, chyba, że mój trup strzaskany
jeszcze jaśniej ci ukaże, jaki świat twój jest udany,
mąż zaradny i rozsądny, więcej wart od wszystkich wierszy.
A ja w duchu się uśmiechnę: hej wąsaczu, byłem pierwszy.

[Gorgiasz]

Dobre. Realizm realizmem, a z życia też się coś należy.

[Leon Gutner]

Fajne i całkiem dobrze napisane .
Osobiście zlikwidował bym jednak nawiasy i poszukał zastępczego rymu do słowa super które w tym wierszu jest wąskim gardłem .
Poza tym bez zastrzeżeń .

Z uszanowaniem L.G.

[Paweł D.]

Dziękuję.