Siłaczka

[tetu]

Twoja peelka to prawdziwa siłaczka. Trzeba umieć nieść swój krzyż, choć to nieraz bardzo trudne, zwłaszcza gdy nie ma już wokół bliskich. Ona pomimo wszystko daje radę. Wspomnienia o swoim Romeo pozwalają jej pchać ten balkonik.
Zastanawiałam się nad inwersjami, ale wytłumaczyłaś i w moim odczuciu (po parokrotnym czytaniu) robią tu dobrą robotę.

[tabakiera]

Dzięki, Tetu.
Czytam, cmoktam nad nimi i (póki co) zostają.
Bez nich to byłby inny wiersz...

PS: Takich siłaczek jest wiele.

[alchemik]

Są i siłacze, moje kobiety.

[tetu]

Czytam, cmoktam nad nimi i (póki co) zostają.
Bez nich to byłby inny wiersz...

Racja czytam odwrotnie i zupełnie inny wydźwięk.

Są i siłacze, moje kobiety.

to prawda

[Ava]

Tabakiero, chciałabym być kiedyś Siłaczką
Pozdrawiam.

[eka]

Julietta pcha swój balkonik,
za nim garb wielki i nóżki
jak nitki się poplątały.

Zerka na słońce, lecz oczy
już nie chcą przyjmować światła,
zdominowały je cienie.

Tutaj kruchość jest siłą,
a desperacja metodą,
by ziemię hardą przetoczyć,

póki wciąż żywy Romeo
dryfuje w żyłach nabrzmiałych.

--------------------------------------------------------
A ja tak, sorry:)

siłaczka

julietta pcha balkonik
za nią garb wielki a nóżki
jak nitki się plączą
i oczy pod słońce ciemnieją

kruchość to siła
desperacja hardą ziemię
wciąż w sinych żyłach
przetacza

romeo dryfuje

-----------------------

[tabakiera]

Avo - no, jest w takiej postawie sporo romantyzmu. Mam szacunek i ciepłe uczucia do siłaczek.
Ewo - troszkę inny przekaz w Twojej wersji.
No i inny styl, chciałam pojasnorzewskować.

Dzięki.

[Marcin Sztelak]

Trochę groteski, ciut goryczy, obłąkana nadzieja - starość... Bardzo dobra poezja.

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Dzięki, Marcinie.

[Nula.Mychaan]

Julietta pcha swój balkonik,
za nim garb wielki i nóżki
jak nitki się poplątały.

Zerka na słońce, lecz oczy
już nie chcą przyjmować światła,
zdominowały je cienie.

Tutaj kruchość jest siłą,
a desperacja metodą,
by ziemię hardą przetoczyć,

póki wciąż żywy Romeo
dryfuje w żyłach nabrzmiałych.

Znam ten wiersz i z wielką przyjemnością przeczytałam go ponownie
Dorotko