penelopa

[P.A.R.]

tiaaaaa ...

[czochrata]

smutny,piękny wiersz-dzięki Miladoro!

[Alek Osiński]

nuci dźwięk blednie

to mi się źle czyta, ta zbitka 2. czasowników moim zdaniem
nie robi dobrze

własnych zagadek dźwięk nuci

albo nawet dźwięk blednie - też o dziwo czyta się dobrze
chociaż to abstrakcja

poza tym bardzo ładny

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Jestem poruszony, bo to czego chyba najbardziej się boję - że życie okradnie mnie nawet z pamięci.
Nieśmiertelniki - są nimi nawet płyty nagrobne - zapomniane, martwe tak jak i ci którzy pod nimi leżą, bo kiedy człowiek jest naprawdę martwy - chyba wtedy kiedy zanika pamięć o nim.
Pozdrawiam.

[Miladora]

Dziękuję, Czochratko.

Aluś, w wierszu była wcześniej interpunkcja, ale usunęłam ją i teraz faktycznie wpadają na siebie te dwa słowa.
Pomyślę, czy wrócić do przecinków, czy też zmienić wersyfikację:
trzyma w dłoniach sterane kłykcie
własnych zagadek nuci
dźwięk blednie spełza z kolan
umykając oczom
do okna stuka niegdysiejsza grusza
Dzięki

Marcinie - dla mnie to także rzecz, której chyba najbardziej się boję.
I to prawda, że naprawdę umieramy, gdy przemija pamięć o nas.
Jonathan Carrol napisał:
Wszyscy jesteśmy świadomi, że jedyną rzeczą, jaka ostatecznie nam pozostanie, są wspomnienia; ale jak można je zatrzymać, gdy jedna część człowieka postanawia umrzeć wcześniej od innych?
Dzięki

[ble]

Przywołujesz zbyt wytarte znamiona czekania i samotności

Nie do końca, Ble. Jak napisałam wyżej, to także tamten obraz.
Kłykcie to nie tylko kostki palców i to nie tylko samotna kobieta - to kobieta, której czas wymazał pamięć.
Czy byłaś kiedyś w domu opieki i widziałaś ludzi, którzy już nie wiedzą, że istnieją?
Zauważyłaś, jak bawią się palcami, głaszczą je, poruszają nimi? I czasem nucą coś do siebie bez słów?
To naprawdę smutny widok.
Bo nie czekając na nic, czekają już tylko na jedno, nawet nie wiedząc o tym.

Widziała, widzę, wiem - a nie widzę tego w wierszu. Ale to tylko moja opinia.

[Miladora]

Ale to tylko moja opinia.

Tak się składa, że szanuję każdą opinię.

[Gloinnen]

trzyma w dłoniach własne zagadki
jak sterane kłykcie ---> ja bym napisała to prościej, nie podobają mi się "kłykcie zagadek."

nuci

dźwięk blednie
spełza z kolan umykając oczom
do okna stuka niegdysiejsza grusza

zwietrzał czas nieśmiertelników
imię umarło bez wypowiedzenia

zegar wtóruje ---> bez "i tylko" - banalny, grafomański wg mnie zwrot.
odliczanym palcom
na przyszłość

Pozwoliłam sobie zaproponować własną wersyfikację

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

przygnębiający obraz każe się zatrzymać...
zwykle szybko wymazujemy ten czas z myśli ,lecz nieuchronnie nas dopadnie i oby szybko przepadł...

[Miladora]

nie podobają mi się "kłykcie zagadek."

To "sterane kłykcie własnych zagadek" - nie metafora "kłykcie zagadek".
Chodzi o to, że to trzymanie własnych dłoni i wpatrywanie się w palce jest jak próba przypomnienia sobie czegoś.
Rozwiązanie zagadek własnego "ja".
I jednocześnie kłykcie to jak gra w kości z czasem.
Natomiast podoba mi się Twoja wersyfikacja i chętnie z niej skorzystam.

Dzięki, Glo

I dzięki, Atojka.
Cóż, czas nieuchronnie nas dopada. Ale najgorsze, gdy już nie zdajemy sobie z tego sprawy...

Dobrego, Dziewczyny