Wiersz pisany w publicznej toalecie

[Marcin Sztelak]

Tu gdzie stosunki odwiecznie
nieprzerywane słowo pada codziennie.
Na podatny grunt.

Chociaż smród to jednak cud
poczęcia ma miejsce.
Jednak o narodzinach nie wspominamy,
szczególnie szeptem.

Bije północ, coraz cięższe krople
z wolna spływają po ściankach
butelki. I tak aż do ostatniej
linijki.

Chociaż nienasyceni czytelnicy
wygrażają pięściami, sinymi od nadmiaru
poezji, to zamykamy.

Złowieszczy trzask klap odbija się echem
w judaszach. Ostatni posiłek
skończony. Na amen.

Spokojnie wisimy.
Pomiędzy nogami mędrców.

[witka]

Niesamowity, piękny.
Będę wracał, nie wszystko pojmuję jednoznacznie
Sorry, że tak krótko, ale teoretykiem nie jestem.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Spokojnie wisimy.
Pomiędzy nogami mędrców.

Bardzo dobry wiersz, Marcinie.
Końcówka mnie jednak bardzo
rozśmieszyła. Fakt, głupie z nas ciule:)