Skrzypce na strychu

[refluks]

Nikt nigdy nie brał mnie na poważnie. Zaczęło się od lekarza pomagającego mi przyjść na świat. Zaglądał w środek mojej mamy i wątpił, że tam jestem, chociaż byłem. Jakbym czuł, że wątpił w moje bycie i chciałem zostać w środku dotąd, aż ogłosi, że mnie w środku wcale nie ma i wtedy ja, nagle, wydobędę się, i swoim pojawieniem się wprawię go w osłupienie, będzie w tym osłupieniu rozglądał się po sali, zobaczy drwiące uśmiechy na twarzach położnych i pielęgniarek i zapamięta je do końca swego długiego życia. Nic z mojego planu nie wyszło, bo tak bardzo się na nim skupiłem, że zapomniałem oprzeć się siłom natury, a te wypchnęły mnie na zewnątrz. Stało się to tak szybko, że z niedowierzaniem patrzyli na mnie wszyscy. Leżałem przed nimi wszystkimi, lekarzem, położnymi i pielęgniarkami, oblepiony wydzieliną i wciąż połączony z mamą i dlatego nie wiedziałem czy sam mam okazać werbalnie swoje przybycie, czy czekać na mamę. Leżałem więc i patrzyłem, ale na co nie wiem i nie wiem czy coś widziałem, na pewno nic nie pamiętam o tym. O tym, że leżałem i się patrzyłem i przytomnie, że można powiedzieć że się rozglądałem dowiedziałem się lata później, gdy kończyłem studia i moja mama na widok dyplomu opowiedziała w szczegółach przy rodzinie jak przyszedłem na świat. Przy wielu okazjach o tym mówiła, ale akurat wtedy mnie to bardzo zainteresowało. Wtedy też przypomniałem sobie wiele rzeczy. Na przykład gdy będąc na koloniach topiłem się w rzece. Opiekunka grupy wyciągnęła mnie z wody z pretensjami, że sobie żarty robię, a przecież mnie przed oczami poza czerwienią piekieł tylko błyski uchodzącego ze mnie życia. Albo gdy ratowałem człowieka z atakiem padaczki. Trzymałem jego głowę na swoich kolanach, niedobrze mi było, bo mu ślina ciekła i bardzo się bałem, krzyczałem, żeby ktoś pogotowie wezwał, czułem w dłoniach jego głowę, trzymałem tak mocno jak mogłem i krzyczałem tak głośno, jak tylko potrafiłem, ale wszyscy zmierzali na odpowiednie perony, bo to na dworcu było i czułem się jak we śnie, gdy chce się biec, a jest się jakąś siłą przywiązanym do podłoża i nie można ruszyć z miejsca. Wtedy akurat byłem w drodze na rozmowę kwalifikacyjną, bardzo chciałem dostać tę posadę i dostałem. I w tym biurze poznałem swoją pierwszą żonę.


Ciąg dalszy być może nastąpi

[Halmar]

Trochu mie to przypomina historyje Dołęgi-Mostowicza, a to akurat kompliment je. Ja sie doczekać ciągu dalszego nie mogu. Czy to będzie w stylu "Katowic"? Bo ni wim, czy chusteczky szykować.

:rosa:

Dodano -- 09 lip 2017, 23:10 --

for ju

[lczerwosz]

I w tym biurze poznałem swoją pierwszą żonę.

Nie chcesz chyba powiedzieć, że co nowa praca, to i nowa żona. A nowa żona to nowa praca. W każdym odcinku. Poczekajmy na kolejny.
Byłby to niezły produkcyjniak w odcinkach.

[Halmar]

Look, bejbe, Lechosławie fioletowy - to je proza sensu fiction. Żaden produkcyjniak.

[lczerwosz]

Myślałem o produkowaniu dzieci.

[Halmar]

A od kiedy dzieci się produkuje, hę? Dziecko to wytwór miłości, nie produkcyjniak po ciemaku robiony za stęchłej komuny.

[lczerwosz]

No może teraz się to robi inaczej, wszystko się zmieniło. Ale za moich czasów.
Paradoksalnie, było czyste powietrze. No i te prywatki. Bo nie tylko pchaliśmy taczki. Nie zawsze pod górę.

[refluks]

za stęchłej komuny.

Kołtunerię uprawiaj sobie w innym wątku.

[Halmar]

Kołtunerię uprawiaj sobie w innym wątku.

W sęsie?
Ja tu szpikulce wbijam w zatęchłe jaja, a ty mi nóż w serce? Co to w ogóle ma być>

[refluks]

W sensie pisania źle o komunie.