Bieluśkie półbuty

[Gruszka]

Z okna, które wybiega na tamto podwórze -
tamto zza murku, który dzielił kamienice -
podglądałam ukradkiem jak w niszy sąsiedztwa
snuło się, tamtych - innych, podwórkowe życie.

Nie pamiętam imienia, które nosił chłopak
wynoszony na krześle. Śpiewał - pięknie śpiewał.
Rzadko go wystawiali z jego wielką głową -
chorą, a z takim cudnym głosem aż do Nieba.

Lepiej pamiętam Elkę - siostrę "wodogłowca".
Bożenę - trochę starszą, a na Elki stopach
po mnie odziedziczone bielutkie półbuty -
lakierki przechodzone, z których ja wyrosłam.

A potem ich nie było, gdy zmarła im matka
i nie wiem co się stało z chłopakiem i z Elką,
z Bożeną i z butami. Na kręconych schodach
słuchałam, czy nie śpiewa ten co z głową wielką

nosił radosne nuty.
Kiedy Elka niosła z dumą
bieluśkie półbuty.

[Leon Gutner]

Poczytałem i powiem krótko - z ogromną przyjemnością poczytałem .

Z uszanowaniem L.G.

[Gruszka]

Cieszę się, zwł., że wiem, że inny rodz. liryki preferujesz i uprawiasz, Leonie. Dzięki

[Nula.Mychaan]

Namalowałaś słowami obraz, a właściwie pokazałaś film

[Gruszka]

Nula, w istocie - dzielnica, w której się wychowałam, mogłaby posłużyć za kanwę wielu reportaży.
Dziękuję, że "obejrzałaś" ten kadr