nieboska

[elka]

kiedy jeszcze codziennie
świeciło słońce
uparte do czerwoności
choć rzadko zawstydzone

i księżyc spacerował
ze ślepą latarnią
po mlecznej drodze
gdzie zbierałam wersy

staranował mnie
wielki wóz obnażając
z przyzwoitej boskości

dziś w ludzkiej skórze
trudno mi być
nie tylko człowiekiem

--------------------------------------------------------------------------- poprzednia wersja:

kiedy jeszcze byłam
codziennie świeciło słońce
czasami uparte do czerwoności
choć rzadko zawstydzone

i księżyc spacerował z latarnią
gdy na mlecznej drodze
zbierałam porozrzucane wersy

nie spodziewałam się
że staranuje mnie wielki wóz
obedrze z boskości

dziś w ludzkiej skórze
trudno być
nie tylko człowiekiem

[Nula.Mychaan]

Czytam bez pierwszego wersu, bo mi jakoś zgrzytnął.

[elka]

Nula, mnie on cały zgrzyta... nie mam na niego pomysłu. Niech leży, może dopadnie mnie wena...

[Marcin Sztelak]

Może pierwszy bez byłam? Ciekawy wiersz, obranie z boskości

Pozdrawiam.

[tabakiera]

Cholera, księżyc spacerował z latarnią.
Dobrze, że nie pod latarnią - zszedłby na psy.

Jest tu potencjał, ale troszkę niezgrabnie przedstawiłaś myśl.
Moim zdaniem, oczywiście.

[elka]

Wiem, Dorota, ale za cholerę nie mogę tej myśli rozsądnie zapisać... księżyc pod latarnią, schodzący na psy... smakowite, moja wyobraźnia już za tym poleciała. Do głupotek zawsze pierwsza.

[Gruszka]

Elka, bardzo fajnie rokują Twoje wersy, zamysł, fraza z taranowaniem przez Wielki Wóz,
odarcie z boskości i trudne bycie w ludzkiej skórze. Chyba trochę ten tekst warto odsączyć
I będzie bardzo ciekawy wiersz.
Pozdrawiam

[lczerwosz]

moim zdaniem na plus

[elka]

Dziękuję Leszku.

[tabakiera]

No, jest lepiej.