fatalne zauroczenie

[AS...]

nie latają biedronki
odkąd przestało istnieć niebo
opadły strzępy rozmów
we śnie
rzeczywistość potrafi udawać

martwą

[Miladora]

Ładna miniaturka, Asie.
I ładne to przenikanie się znaczeń.

Chociaż chyba bardziej do działu "okruchy poetyckie" pasuje.

Dobrego

[AS...]

dziękuję Miladoro


ten tekst to treściowy gigant
choć pod względem formy jest to rzeczywiście kruszyna;

pozdrawiam

[Arti]

gigant czy nie, powinien trafić do miniatur.

[Alek Osiński]

bardzo dobrze napisane
słowa wygrane do ostatniego

też uważam, że powinien być
w miniaturach, ale jeśli Autor woli tutaj
to niech tak będzie

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Boża krówko, leć do nieba,
przynieś mi kawałek chleba,
a do chleba - trochę szczęścia (...)
(A. Osiecka)

Od razu mi się ten fragment przypomniał. Nie wiem, na ile zupełnie przypadkowo, ale skoro tak, to mogę z niego uczynić punkt zaczepienia dla mojej interpretacji.

Tytułowe fatalne zauroczenie - to chyba jest w miarę czytelne nawiązanie do nieszczęśliwej, destrukcyjnej miłości.

nie latają biedronki
odkąd przestało istnieć niebo

Niebo przestało istnieć, tutaj próbujesz chyba opisać rezygnację, całkowitą utratę wiary w jasną stronę wszechświata, najgłębsze z możliwych zwątpień. Skoro źródło dobra, wiary, nadziei, miłości przestało istnieć, nie ma już skąd czerpać choćby złudzenia szczęścia, choćby odrobiny przeczucia, że może coś jeszcze odmieni się na lepsze.

Biedronki kojarzą mi się z myślami, modlitwami, które krążą między człowiekiem a nieznaną siłą, do której zwracamy się z naszymi oczekiwaniami, marzeniami, pragnieniami. Może to być Bóg (skoro o niebie piszesz), ale także - Los, Przypadek, Kosmos...

Fatalne zauroczenie powoduje jednak, że przestajemy wierzyć w realność tej siły, w jej wszechmoc i łaskawość. Depresja, spleen powoduje, że przestajemy już nawet prosić o odmianę złego fatum, pogrążeni w rezygnacji.

opadły strzępy rozmów

Dwoje ludzi przestało rozmawiać; z wzajemnego gniewu, wstrętu, rozczarowania, bezradności zrodziło się milczenie. Jeszcze tylko kilka ostatnich, raniących ostatecznie słów, rozrywających na strzępy właśnie...
Biorąc pod uwagę osobę peela i nawiązując do poprzedniego obrazu - dostrzegam tutaj także zaprzestanie rozmów z Bogiem - być może chodzi o niewysłuchane modlitwy, o pewien rodzaj buntu, zwątpienia, negacji? Trudno pogodzić spotykające człowieka bezgraniczne rozczarowanie, rozpacz, upokorzenie z faktem istnienia podobno dobrej, kochającej, sprawiedliwej i miłosiernej Istoty, której zamysłem jest ponoć ludzkie szczęście.

we śnie
rzeczywistość potrafi udawać

martwą

Bardzo ciekawa pointa, wieloznaczna.
Mam kilka pomysłów na jej rozwinięcie.

Być może wplatasz tu motyw samobójstwa?
Może chcesz pokazać ucieczkę w sen? Gdy śnimy, odrywamy się od prawdziwego bólu w realu, zapadamy się w świat sterylny, nienamacalny, nieożywiony, który nie boli, nie karmi się nami...
Może chcesz opowiedzieć o złudzeniach, którym człowiek wciąż jeszcze ufa, umierają przecież ostatnie? Powoli jednak i one odchodzą w próżnię...

Dziękuję za ten wiersz, ASie, bardzo trafny. Bardzo bliski.

Pozdrawiam,


Glo.

[czochrata]

ciekawa miniatura...