blisko/daleko

[she]

mam w sobie jedno miejsce tak odległe
że czasem myślę
- nie mogło być prawdziwe
każdego dnia cierpliwie o nim zapominam
ale ono pamięta mnie
bo nie potrafi już istnieć inaczej

jestem więc nadal tam gdzie byłam
po trosze z wyboru przypadku i konieczności
nazywam siebie wtedy – niemoc
nie umiem zatrzymać ciepłoty ciała
odnaleźć skutecznych zaklęć
nawijam tylko minuty na palce
tak jak nawija się różaniec
wszystko co potrafię to zwyczajnie trwać
bez prawa głosu

a później otwieram na oścież okno
bo nie umiem pomieścić w sobie śmierci

[tetu]

She, ktoś mógłby pomyśleć, że pierwsza strofa to trochę pogmatwany klimat, ale ja bardzo dobrze Cię rozumiem, też mam takie miejsce:(
Bardzo dobry wiersz.

Puenta mnie powaliła, szacunek.

[tabakiera]

Puenta mnie zaskoczyła.
Odwróciła rozumienie wiersza podczas czytania.
To duży plus.

[witka]

Puenta,. Do nauki zapisywania i czytania rzeczywistości.

[Marcin Sztelak]

Być może każdy ma takie miejsce. Doskonała, odwrócona puenta.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Zaintrygował mnie wiersz, bo sam kiedyś pisałem
o nawijaniu dni na palec;)

Dojrzałe pisanie na poziomie. Tak trzymać:)

[Nula.Mychaan]

Wow bardzo mi się podoba

nawijam tylko minuty na palce
tak jak nawija się różaniec

Ależ to piękne

[eka]

mam w sobie jedno miejsce tak odległe
że czasem myślę
- nie mogło być prawdziwe
każdego dnia cierpliwie o nim zapominam
ale ono pamięta mnie w sobie
bo nie potrafi już istnieć inaczej

Peelka każdego dnia cierpliwie zapomina nierealne miejsce, więc ono broni się - w odwecie pamiętając peelkę. Konstrukcja łączenia niepamięci i pamięci niezbędnej do istnienia - bardzo pomysłowa, bo intryguje czytelnika status miejsca i powód zapominania.
Jak można zapominać to coś, fakt odległe, ale czego istoty nie chce się pamiętać? No tak, tylko tracąc wiarę w jego realność. Czy to możliwe?
Druga zwrotka zaprzecza:

jestem więc nadal tam gdzie byłam
po trosze z wyboru przypadku i konieczności
nazywam siebie wtedy – niemoc
nie umiem zatrzymać ciepłoty ciała
odnaleźć skutecznych zaklęć
nawijam tylko minuty na palce
tak jak nawija się różaniec
wszystko co potrafię to zwyczajnie trwać
bez prawa głosu

To "miejsce" nie pozwala ruszyć w przyszłość, znosi samodzielność, dzielność, prawo do wypowiadania się. Tak jakby sędzia czymś zawinił i teraz, chcąc być uczciwym, sam odbiera sobie głos, niezdolny do oceny.

a później otwieram na oścież okno
bo nie umiem pomieścić w sobie śmierci

Tylko zewnętrzny świat pomaga o tym 'miejscu' czasowo zapominać.

Pozdrawiam, Iza.

[she]

Tetu, Tabakiero, Witka, Marcinie, Alku, Nulo, Eko - wielkie dzięki, że zajrzeliście i zostawiliście ślad

Bardzo się cieszę, że puenta Was zaskoczyła, że jest elementem nieoczywistym tego wiersza

Ewo, tak jak napisali Tetu i Marcin, być może każdy nosi takie miejsce w sobie. Z jednej strony realne, bo wszystko co się w nim stało, stało się naprawdę, ale jednocześnie już tak odległe i dawne, że czasem człowiek zastanawia się, czy aby na pewno... Mimo, że czas i samo życie powoduje, że kontury tego miejsca zacierają się, to jednak nie sposób odejść od niego całkowicie. Przez to, że w człowieka wrosło.
Pozostaje więc w stałym paradoksie - blisko i daleko jednocześnie.

[chrum]