spluń przez lewe ramię. odpukaj

[biegnąca po fali]

Marcinie - w sedno!

Nulo, Ewo - bardzo się cieszę. Dziękuję:)

[ryba]

A ja nie podzielam zachwytów moich poprzedników.
Dla mnie jest to tekst, w którym treść/myśl jest dopasowywana do "przemataforzonych" fraz

Nie widzę, a może, nie jestem w stanie wyczuć związku tytułu z przesłaniem (?) tekstu

[eka]

Nie widzę, a może, nie jestem w stanie wyczuć związku tytułu z przesłaniem (?) tekstu

spluń przez lewe ramię.odpukaj

dom. cztery ściany o niezmierzalnej pojemności obłędu.
wszystko zależy od ilości głów przypadających na metr.
grubości skóry pod cięgi.

gdybyśmy byli razem, nastąpiłby wybuch.
nieplanowany koniec żywych i normalnych.
dlatego kłamię. jak z nut. z pamięci
recytuję twój ból. mój strach, że znikniesz.
choć nigdy nie byłeś bliżej niż o przepaść.

ta planeta nie jest gotowa, by unieść nasz ciężar.
odrywają się pierwsze lądy. sylaby, gdy pytam
czy to prawda. zaprzecz.

Tytuł jest niejednoznaczny, fakt. Chce odczynić zło, mające wynikać z katastrofalnych skutków wspólnego zamieszkiwania 'planety' (zw.1.)?
Czy wręcz odwrotnie: mój strach, że znikniesz? Odpukaj w niemalowane drewno wizję rozdzielenia.

Poezja to przede wszystkim metafory, Rybo:), i tutaj jest ich tyle, ile trzeba. Są wierszyki i wiersze. Ten wpisuje się w Poezję.

[biegnąca po fali]

Dla mnie jest to tekst, w którym treść/myśl jest dopasowywana do "przemataforzonych" fraz

Taki trochę na wyrost ten zarzut. Dla mnie najważniejsze w wierszu są emocje i treść poprzez którą je wyrażam.
Nie wydaje mi się abym stosowała jakieś wydumane metafory czy inne środki poetyckie. Przynajmniej nie tutaj.
Nie w tym konkretnym utworze.

Sprawę tytułu wyjaśniła już eka.



Dziękuję.

[ryba]

eka i biegnąca po fali,

Poezja to przede wszystkim metafory, Rybo:), i tutaj jest ich tyle, ile trzeba. Są wierszyki i wiersze. Ten wpisuje się w Poezję.

Tak - są wierszyki, wiersze, poezja, i... Poezja
Ja nie jestem poetką i na pewno brakuje mi poetyckiego wyrobienia, poza tym preferuję bardziej "klarowną" formę wyrażania myśli i emocji.
Być może, właśnie tu leży (mój) problem z odbiorem tego tekstu. Nie dociera do mnie, nie skrzy we mnie, nie wiem jak go "ugryźć",
i nie jestem w stanie określić co właściwie "autor miał na myśli".
Owszem, metafory tak, ale czasem od przybytku głowa boli - mnie na pewno
Źle by było, gdyby jedna negatywna opinia laika miała decydować o "nieprzydatności" tekstu w zbiorze Poezja,
ale i niedobrze, gdyby wszyscy czytelnicy byli jednego zdania oraz odbierali/nadawali na tych samych falach co biegnąca po fali

[biegnąca po fali]

Żebyśmy się dobrze zrozumiały, rybo. Ja nie mam żadnych pretensji. Nie przekonałam Cię? Trudno. Biorę to na klatę.
Nie aspiruję też do bycia poetką. Za cienka jestem w te klocki. Po prostu to lubię. Lubię pisać, dzielić się z innymi tym
co mam w głowie. Nie do wszystkich się trafi. Kwestia indywidualnych gustów i potrzeb.

Pozdrawiam serdecznie:)

[tabakiera]

Jeśli mogę coś dodać - ja tam mogę sobie marudzić, że znowu planety, że histeria, że jęki i stęki.
Że odrobina lub sporo współczesnego patosu.
Niemniej jednak utwór jest wierszem przez "W", nie wierszykiem.
Metafory spójne, silne (jak dla mnie zbyt silne, zakrawające o dramatyzowanie) emocje.

[lczerwosz]

gdybyśmy byli razem, nastąpiłby wybuch.
nieplanowany koniec żywych i normalnych.

Jeśli to planeta, to Ziemia
Jest nas za dużo.Ale jeszcze daje się żyć w pewnej separacji, gdy każdy jest u siebie, z pewną dozą swobody i intymności. Są miejsca przeludnione, nawet na ulicy ludzie dotykają się stale, szturchają, bo za ciasno. Nawet w Londynie. W Azji to normalne.
Para ludzi jedno z miasta, drugie ze wsi przez wiele lat będzie miała kłopoty z dopasowaniem się, przyzwyczajeniem do przestrzeni, gdy jest ciasna i wspólna, trzeba pewnego samoograniczenia. A co dopiero, gdy obok siebie mieszkają ludzie o innych przyzwyczajeniach nawet kulinarnych, towarzyskich. Jedni spotykają się przy jedzeniu i piciu a potem gromadnie śpiewają, inni gotują tak, że śmierdzi na sąsiedniej ulicy, a inny wcześniej do łóżka, bo rano do pracy. Lepiej nie wspominać o religiach.
Wiersz czytam jako wizję wymieszania na małej przestrzeni ludzi o bardzo różnych korzeniach. To gwarantuje konflikty, ale, i tu muszę oddać sprawiedliwość stronie, która popiera taki mix, ludność się wymiesza pod każdym względem. Jeśli się nie pozabijają. Proszę porównać bardzo oporne mieszanie się Murzynów amerykańskich i stosunkowo przyjazną integrację białego człowieka z Indianami w Ameryce Południowej.
Kropki rzeczywiści dobrze wyszły. Normalnie protestuję, gdy pojawia się niepełna interpunkcja i bez dużych liter na początku zdania. Tu po prostu kropka to nowa myśl i oddech, chwila na pomyślenie.

[Grafoman]

Widzę tutaj dobre frazy - nie powiem jakie

Podobało mi się.

[tetu]

spluń przez lewe ramię. odpukaj. zaprzecz. to mi wystarczy Ewka. Pięknie to zamknęłaś. treść niebagatelna. a ile głów przypada na metr? ja myślę że na razie tylko jedna. gruboskurność??? czyja? bo nie wierzę że pod lir.

gdybyśmy byli razem, nastąpiłby wybuch.
nieplanowany koniec żywych i normalnych.

no to pojechałaś:) a kto jest żywy a kto normalny? choć myślę że taki kop się przyda.

pomijając planety, dwa światy jakże różne, ten fragment

z pamięci
recytuję twój ból. mój strach, że znikniesz.
choć nigdy nie byłeś bliżej niż o przepaść.

zabieram.

Bardzo mi się tu podoba